Ένας ηθοποιός που άφησε το στίγμα του τα τελευταία χρόνια με εξαιρετικές παραστάσεις όπως το EQUUS του Peter Shaffer, το M. Butterfly του David Henry Hwang και τον Ταλαντούχο κύριο Ρίπλεϊ της Patricia Highsmith επανέρχεται στις σκηνή του θεάτρου ELIART (Κωνσταντινουπόλεως 127 - Βοτανικός) με το έργο του Nikolai Gogol "ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΤΡΕΛΛΟΥ".
«Έναν άνθρωπο μωρέ!! Αυτό χρειάζομαι έναν άνθρωπο. Να δω και να μιλήσω μ’ έναν άνθρωπο…. άντρα ή γυναίκα δεν έχει σημασία.
Μ’ έναν άνθρωπο…..» είναι η μοναξιά του που ουρλιάζει! Ένα έργο τόσο σημερινό και τόσο απειλητικά επικίνδυνο!
Δημήτρη τι πραγματεύεται το νέο έργο;
Στο ''ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΤΡΕΛΛΟΥ'' ο Γκόγκολ παίζει μεταξύ του φανταστικού και του πραγματικού. Του ονειρικού και του ρεαλιστικού. Για μένα είναι αντανάκληση της σημερινής κοινωνίας. Πόσοι, μα πόσοι, καταπιεσμένοι υπάλληλοι, πόσοι άνθρωποι νοιώθουν εγκλωβισμένοι στην σκληρή πραγματικότητα που μας δημιούργησαν και πόσα όνειρα, σκέψεις και ιδέες για ένα καλύτερο αύριο, μια καλύτερη ζωή....κι αν αυτή την αξίζουμε πραγματικά...τελικά όπως ο ήρωας μου τώρα ο Αυξέντιος Ιβάνοβιτς παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό αν αξίζει, αν μπορεί, αν του αναλογεί μια καλύτερη ζωή. Είναι ένα βαθειά πολιτικό έργο, δοσμένο από μία ,αν θες, κωμική οπτική γωνία, υπάρχει μια ελευθερία... ελευθερία σκέψης... για το πως πράττουμε και τι διεκδικούμε στη ζωή...Πόσο ελεύθεροι είμαστε μέσα από τις επιλογές μας...Πόσο ελεύθεροι και πόσο ευτυχισμένοι; Είναι μια εξελεκτική πορεία προς το άγνωστο, το ακαθόριστο, εκεί όπου νοιώθει Βασιλιάς και άρχοντας του κόσμου όλου...στο τέλος ο ήρωας μου κάνει την υπέρβαση του μυαλού του, ξεφεύγει; θα δείξει....
Μιλησέ μας για την παράσταση;
Είναι ένα έργο με βαριά ιστορία, κατά το παρελθόν έχουν αναμετρηθεί σημαντικοί ηθοποιοί. Από το μυθικό για όλους μας Δημήτρη Χόρν, τον ανατρεπτικό Θύμιο Καρακατσάνη, το μοναδικό Λάκη Λαζόπουλο μέχρι τον ξεχωριστό Στάθη Ψάλτη και τον Κώστα Καρρά σε μια ερμηνεία ζωής που τον στιγμάτισε. Τώρα έρχομαι να ''είμαι'' ο Τρελλός, τον νοιάζομαι, τον πονάω, τον καταλαβαίνω, συμπάσχω μαζί του...είναι ρόλος ζωής, μαζί με τον αδελφικό μου φίλο Αλέξανδρο Κλημόπουλο, μια δεύτερη, ουσιαστική ματιά από κάτω... αλλά ξέρεις βρε Ανθή μου, στα δύσβατα μονοπάτια της ψυχής, αν δεν το παλέψεις μόνος, κανείς δε μπορεί να σε ρίξει στα βαθειά.
Είναι προσωπική υπόθεση, αν δεν έρθω αντιμέτωπος με τις δικές μου σκοτεινές πλευρές, αν δεν ανασύρω τις δικές μου...στιγμές, Τρελλός δε γίνομαι. Δεν είναι μαθηματικά... ή είναι έτσι ή αλλιώς είναι ρόλος ψυχής, τραυματισμένης, πονεμένης, προδομένης, ταπεινωμένης, καταπατημένης. Νοιώθω ευτυχής που η Δέσποινα Βολίδη, καρδιακή φίλη πια, είναι κοντά μου και λιτά, απέριττα αλλά με περίσσια αγάπη και αφοσίωση αγάπησε τον τρελλό μου. Ευγνώμων στο Δημήτρη Στρέπκο που έντυσε μοναδικά, προστάτεψε, παθιάστηκε με το εγχείρημα και βέβαια ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Θανάση που φώτισε μοναδικά την παράσταση. Ξέρεις δεν είναι ακόμα μια παράσταση. Δε με αφορά αυτό. Δεν παίζω για να παίζω. Παίζω για να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Να νοιώθω ''πλούσιος'', να νοιώθω ότι μπορώ να συνομιλήσω με τους ανθρώπους και να χουμε πει κάτι, κάτι ξεχωριστό κάτι που μας κάνει να σκεφτούμε , να προβληματιστούμε...να γίνουμε καλύτεροι! Όπως λέει και ο ήρωας μου, στο ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΤΡΕΛΛΟΥ: ''Έναν άνθρωπο μωρέ! Αυτό χρειάζομαι έναν άνθρωπο. Να δω και να μιλήσω μ έναν άνθρωπο - άντρα η γυναίκα δεν έχει σημασία. Μ' έναν άνθρωπο...''
Να κάνουμε ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο; και να μας πεις πως ξεκίνησες την καριέρα σου. Ποιο ήταν το έναυσμα για να πεις «αυτό θέλω να κάνω»;
Αρκετά πίσω...πιτσιρίκι 4 ετών το πρωτοείπα. Αυτή είναι η ζωή μου! Δε θέλησα ποτέ να κάνω κάτι άλλο, η πορεία της ζωής με έφερε στο θέατρο, έτσι απλά. Ξέρεις ήθελα την αγάπη, την αποδοχή, το μπράβο...ήθελα να ξεφύγω απ τη ζωή και να ζήσω κι άλλες-κι άλλες...ήθελα φως στη ζωή μου! Ξέρεις τι λέω καλλιτέχνης γεννιέσαι, δε γίνεσαι. Αν στις επιλογές σου υπάρχει έστω και κάτι άλλο που μπορείς να κάνεις-κάντο, φύγε...η ψυχή του καλλιτέχνη βρίσκει ευτυχία, λύτρωση και ανύψωση μέσα από το έργο του. Ο ηθοποιός, ο ζωγράφος, ο ποιητής είναι στάση ζωής, είναι πορεία, είναι κατάθεση! Είναι η ίδια η ύπαρξή σου. Για μένα ευτυχία είναι το θέατρο, άλλωστε επίπονο και κοπιαστικό, δύσκολο και αιματηρό αλλά πάντοτε καθοριστικό και καταλυτικό.
Με ποιο ρόλο έγινε η πρώτη σου δημόσια εμφάνιση;
Ξεκίνησα μαθητής ακόμα στη Δραματική σχολή με το Νάκη στο ''Λόφο με το σιντριβάνι'' του Ρίτσου, δίπλα στην Εύα Κοταμανίδου και σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη, εν συνεχεία στη ''Μελωδία της Ευτυχίας'' με την Αλίκη Βουγιουκλάκη σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη. καταλαβαίνεις γιατί μεγέθη μιλάμε...?Υπήρξα τυχερός γιατί ξεκίνησα με τις καλύτερες προδιαγραφές. Θησαυρός πολύτιμος κρυμμένος βαθειά στην καρδιά μου. Τους χρωστάω πολλά.
Έχεις συνεργαστεί με πολύ γνωστά ονόματα του ελληνικού στερεώματος. Τι θυμάσαι από αυτές τις συνεργασίες;
Η γενναιοδωρία του Μίνου Βολανάκη, ένας σημαντικός θεατράνθρωπος, με μάγευε, μιλούσε και κρεμόμουν απ τα χείλη του, δίδασκε και ήταν σα σε υπνώτιζε...ένας Άγιος Βασίλης γεμάτος δώρα. Μια κουβέντα μαζί του, μια πρόβα, μια συμβουλή σε πήγαινε μακριά σε άλλα μονοπάτια δύσβατα, άγνωστα αλλά τόσο ενδιαφέροντα και γοητευτικά. Το μεγαλείο της Αλίκης! Η Αλίκη δεν ήταν δήθεν σταρ, ήταν αληθινή σταρ! Μα συνάμα θεατρίνα, σπουδαία θεατρίνα. Παθιαζόταν με την τέχνη της, νοιαζόταν για την παραμικρή λεπτομέρεια, μεθοδική, οργανωτική, μία και μοναδική! Θυμάμαι την εμπιστοσύνη της Σμαρούλας (Γιούλη) και του Βαγγέλη Λιβαδά, προστατευτικοί απέναντι μου, άνθρωπος του σπιτιού τους εγώ. Φαγοπότια ,συζητήσεις, έγνοιες που μοιράζονταν μαζί μου και μάθαινα-μάθαινα...Τη σκηνική γενναιοδωρία του Δάνη Κατρανίδη, ακομπλεξάριστος, σπουδαίος, ξεχωριστός μου ''χάρισε'' την επιτυχία του Νόνο στο ''Άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή'' του Πιραντέλλο, μαζί με το σκηνοθέτη της παράστασης Γιάννη Ιορδανίδη μου έδωσαν έναν από τους πιο αγαπημένους μου ρόλους. Εκεί συνάντησα τη θεατρική μου μαμά Βέρα Κρούσκα, τη λατρεύω απλά! Θυμάμαι τις σκέψεις, τις κουβέντες με τη Λήδα Τασοπούλου, της αφιερώνω και την παράσταση ''ΤΟ ΗΜΕΡΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΤΡΕΛΛΟΥ'' φέτος σαν ένδειξη σεβασμού, μνήμης και θύμησης σ όσα είπαμε, ζήσαμε στα χρόνια του Αμφιθεάτρου του Σπύρου Ευαγγελάτου. Τον Κώστα Φέρρη που μαζί με τον διευθυντή- σκηνογράφο Μιχάλη Σδούγκο μου εμπιστεύτηκαν τον Γιωργάκη, πρώτο αντρικό ρόλο στο "Ρεμπέτικο'' του Κώστα Φέρρη, δίπλα στη Σωτηρία Λεονάρδου. Δε ξεχνώ τον Ιωσήφ Βαρδάκη, τον νοιώθω αδελφό μου, συγγενή μου, δημιουργήσαμε μια σπουδαία παράσταση το ''EQUUS'' του Peter Shaffer, η αρχή μιας καινούργιας σελίδας. Τον Αντώνη Λουδάρο φίλο πολλών χρόνων, πόσα μας ενώνουν, πολλά, πάρα πολλά ,διακοπές μαζί, αγωνίες, έγνοιες, κάναμε το ''M.Butterfly'' του David Henry Hwang, μεγάλη στιγμή, ακόμα υπάρχουν αναφορές εκεί. Ξέρεις τι μου μένει? Μια ''αρχοντιά'', ένας πλούτος, ένας ανεκτίμητος θησαυρός για πρόσωπα, καταστάσεις, μνήμες, στιγμές μιας γεμάτης ζωής.
Η Ελλάδα του σήμερα βιώνει μια πολυετή οικονομική κρίση. Τι αντίκτυπο είχε αυτό στους καλλιτέχνες και γενικότερα στο χώρο της τέχνης και του θεάματος;
Κρίση; Μας έχει γονατίσει θες να πεις. Είχαμε την ανασφάλεια, την αγωνία, το καρδιοχτύπι ήρθε και η κρίση και μας έδωσε ακόμα μια σπρωξιά. Στα βαθειά. Δουλεύουμε και δε ξέρουμε για πόσο η αν τελικά θα αμοιφθούμε έστω να συμφωνηθέντα, αν κάτι αλλάξει και γίνουμε ο τελευταίος τροχός της αμάξης, ασάφεια παντού....παραγωγοί από το πουθενά και ξαφνικά σκάνε σαν σαπουνόφουσκες. Όμως πρέπει να παλέψουμε, να αντισταθούμε, να ''ξυπνήσουμε'', να ελπίσουμε και να οραματιστούμε ένα καλύτερο αύριο. Υπάρχει μια αβεβαιότητα στα πράγματα αλλά δε το βάζουμε κάτω. Έτσι κι αλλιώς η τέχνη είναι για να ξυπνά συνειδήσεις, να προβληματίζει και να ψυχαγωγεί. Αγωγή της ψυχής, να μονοιάσουμε, να γίνουμε καλύτεροι, να πάψουμε για την κατσίκα του διπλανού μας...Υπάρχει αγωνία, αλλά βάζοντας όραμα και παλεύοντας γι αυτό κάνουμε πολιτική πράξη!!
Σε ενοχλεί το γεγονός ότι η ελληνική τηλεόραση έχει γεμίσει τούρκικα σίριαλ ενώ γίνονται περισσότερες παραγωγές πλέον στην Κύπρο από ότι στην Ελλάδα; θα έπαιζες σε μια τέτοια παραγωγή;
Κρίση! Κρίση αξιών και μεγεθών! Ότι δηλώσεις είσαι! Βλέπεις μοντέλα να χορεύουν, να τραγουδούν, να παίζουν...ή να νομίζουν ότι παίζουν...με μόνο εφόδιο ...τους κοιλιακούς(!).Κρίση! Ειλικρινά δεν έχω προσωπικό θέμα με κανέναν...ο καθένας κάνει τη ''δουλειά'' του. Ξέρεις έχει μπερδευτεί το πράγμα και ο κόσμος μαζί. Αρκεί να βγει κάποιος στο γυαλί κι αμέσως ''καταξιώνεται''. Είναι ''επώνυμος'', το γιατί? και τη αντιπροσωπεύει, λίγο ενδιαφέρει. Πήξαμε στις δηλώσεις και στις φυσιογνωμίες - μοντέλα - personal trainer - και ο Θεός βοηθός...θα μου πεις όλοι χρειάζονται...άλλες ώρες, θα σου απαντήσω...Τότε ο άλλος που σπούδασε, παιδεύτηκε, ονειρεύτηκε, αγωνίστηκε, μελέτησε κείμενα, συγγραφείς, ρόλους τι γίνεται...τι κάνει...(Και δε μιλάω για την περίπτωση του Σάκη Ρουβά, γιατί έχει αποδείξει ότι με ο,τι καταπιάνεται είναι εργατικός, μελετημένος, οργανωτικός, μεθοδικός και αποτελεσματικός) αλλά άλλο το θέατρο και άλλο η showbiz. Αγόρια και κορίτσια χωρίς ίχνος ταλέντου και σεβασμού ανεβαίνουν και ''ερμηνεύουν''...οι δύστυχοι!! Σημεία των καιρών...και Βραζιλιάνικα είχαμε και πολλά reality είχαμε και Τουρκικά έχουμε και τι άλλο ακόμα...Λιγότερες παραγωγές, λιγοστές απολαβές...αλλά εδώ πνίγονται στο Αιγαίο, ''ξεβράζονται'' άνθρωποι στη θάλασσα, χάνονται ζωές...δε μπορώ να μένω στο μικρόκοσμό μου και στο δικό μου πορτοφόλι, να κρίνω απ τον καναπέ και να μένω αμέτοχος. Χαίρομαι, ειλικρινά, για τις παραγωγές της Κύπρου, είναι ένα φως στο τούνελ...θα δείξει...Ζούμε ιστορική στιγμή για την ανθρωπότητα, κάτι αλλάζει, κάτι γίνεται...νοιώθω ντροπή για τις ζωές που χάνονται.... ντροπή και φόβο...
Τι νομίζεις ότι λείπει από το ελληνικό στερέωμα είτε αυτό είναι τηλεόραση, είτε θέατρο, είτε κινηματογράφος;
Δουλειές γίνονται, σπουδαίες παραστάσεις κάνουμε, σημαντικούς ηθοποιούς έχουμε, ανθρώπους με όραμα και όνειρο έχουμε, όμως δεν υπάρχει εκείνη η μαγική στόφα των θρύλων, εκείνα τα μεγέθη έχουν χαθεί. Λείπει το STAR! Για παράδειγμα η Καρυοφυλιά Καραμπέτη, η σημαντικότερη για μένα- και όχι μόνο- ηθοποιός της γενιάς της και πέρυσι έκανε τρεις δουλειές. Τη Ραμόνα (ήταν εξαιρετική), τα Πικρά δάκρυα της Πέτρας Φον Καντ (ήταν αριστούργημα) και το Στροχάιμ ( άλλη μια αποκάλυψη) , κι αυτό για να εκφραστεί, να έχει δουλειά...κάποτε οι παραστάσεις κρατάγανε οχτώ μήνες, τώρα δυο-τρεις το πολύ και ξανά δουλειά, προσπάθεια, “μάτωμα'', ξέρεις έχει ξόδεμα και ψυχικό και σωματικό όλο αυτό.
Κλείνοντας να σας θυμίσουμε ότι το αριστούργημα του Νικολάϊ Γκόγκολ «ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΤΡΕΛΛΟΥ» ξεκινάει την Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου και θα παίζεται κάθε Πέμπτη για 10 μόνο παραστάσεις, με τον Δημήτρη Γιώτη στον ρόλο του Ποπρίστσιν.
