Κάθε καλοκαίρι που η χώρα κατακαίγεται, επιβεβαιώνεται με τρόπο δραματικό και εκνευριστικά επαναλαμβανόμενο, ότι υπάρχει πρόδηλο και αδιαμφισβήτητο έλλειμμα αποτελεσματικότητας στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Το σύστημα πάσχει και εμφανίζεται αδύναμο να αντιμετωπίσει επαρκώς τις δασικές πυρκαγιές, που κάθε καλοκαίρι «αναζωπυρώνονται».
Το έγκλημα κατά της φύσης και των κατοίκων της είναι διαρκές. Άραγε ποιος άλλος κρίκος καταστροφής πρέπει να προστεθεί στην αέναη αλυσίδα που σφίγγει σαν θηλιά τη χώρα κάθε καλοκαίρι, για να αλλάξει άρδην ο τρόπος αντιμετώπισης των δασικών πυρκαγιών;
Τι άλλο πρέπει να καταγραφεί στο βαρύ ιστορικό της χώρας, για να μετατραπεί εν τοις πράγμασι ως βασική προτεραιότητα η δασοπροστασία;
Αυτή δεν αντιμετωπίζεται ως βασική προτεραιότητα, παρά τα ομολογουμένως βήματα που έχουν γίνει, κυρίως στον τομέα που αφορά την έγκαιρη ενημέρωση των πολιτών και την εκκένωση χωριών και κωμοπόλεων. Λίγα, ελάχιστα αν δεν θέλουμε να είμαστε επιεικείς, έχουν επιτευχθεί σ’ ό,τι αφορά στον άκρως νευραλγικό τομέα της πρόληψης, της συνολικής στρατηγικής και της αντιμετώπισης των δασικών πυρκαγιών.
Είναι ζήτημα εθνικής προτεραιότητας και αυτό δεν χωράει πλέον καμιά διαπραγμάτευση, ούτε πολιτική-κομματική συζήτηση. Ο στρατηγικός σχεδιασμός που σχετίζεται με τη δασοπυρόσβεση, πρέπει να αποτελεί ύψιστη ανάγκη και βασικό μέλημα όλων των κυβερνήσεων. Απαιτεί εθνική στρατηγική που συνεπάγεται σημαντική αύξηση των πόρων που διατίθενται για τη δασοπυρόσβεση, είτε αυτή αφορά τα υλικοτεχνικά μέσα όπως για παράδειγμα τα εναέρια (αεροπλάνα, ελικόπτερα) –η «λειψανδρία» των οποίων αποτυπώνεται ανάγλυφα αυτές τις ημέρες-είτε σχετίζεται με το ανθρώπινο δυναμικό.
Οι αποφάσεις αναφορικά με την ενίσχυση των μέσων δασοπυρόσβεσης θα έπρεπε να είχαν ληφθεί χθες!
Η οικολογική καταστροφή που συντελείται εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα είναι τεράστια. Ούτε η κλιματική αλλαγή, την οποία κάποιοι χρησιμοποιούν ως το απόλυτο άλλοθι, στάθηκε ικανή επί της ουσίας, να αλλάξει την κεντρική στρατηγική και διαχείριση σ’ ό,τι αφορά στη δασοπυρόσβεση. Τα ίδια επαναλαμβανόμενα λάθη, οι ίδιες και απαράλλακτες αστοχίες και ελλείψεις που εμφανίζουν τον κρατικό μηχανισμό να τρέχει και να μην… φτάνει και το επιτελικό κράτος να αγκομαχά απέναντι στον κίνδυνο.
Οι πυρκαγιές και ο όλεθρος που απορρέει από αυτές, δεν αντιμετωπίζονται με επικοινωνιακά τεχνάσματα και λογύδρια επιβράβευσης των πυροσβεστών, που κάθε χρόνο επιτελούν το καθήκον τους. Απαιτείται εθνικό σχέδιο, διάθεση πόρων και μέσων και πολιτική βούληση για ουσιαστική αντιμετώπιση του μείζονος προβλήματος.
Νώντας Βλάχος
