Το 2004 ο Στίβεν Σπίλμπεργκ σκηνοθέτησε την ταινία «The Terminal» εμπνευσμένος από την αληθινή ιστορία του Ιρανού πρόσφυγα Μεχράν Καρίμι Νασερί (Mehran Karimi Nasseri), όπου έζησε σε σαλόνι αναχώρησης του κεντρικού αεροδρομίου της γαλλικής πρωτεύουσας, 18 χρόνια.
Ο Τομ Χανκς υποδύεται τον Βίκτορ Ναβόρσκι, ο οποίος όταν φτάνει στο αεροδρόμιο JFK, πληροφορείται ότι η χώρα του βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο και οι ΗΠΑ δεν την αναγνωρίζουν ως επίσημο κράτος. Έτσι το διαβατήριό του δεν ισχύει. Παγιδευμένος στο χώρο τράνζιτ του αεροδρομίου προσπαθεί να επιβιώσει. Δεν γνωρίζει τη γλώσσα, δεν έχει χαρτιά, φαγητό και μέρος να μείνει. Αν βγει από το αεροδρόμιο θεωρείται παραβάτης του νόμου.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αυτή τη φορά με πρωταγωνιστή τον Σύρο Χασάν Κοντάρ.
Δούλευε ως διευθυντής μάρκετινγκ σε μία ασφαλιστική εταιρεία στο Αμπού Ντάμπι όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία. Ο Χασάν Κοντάρ είχε φύγει από τη Συρία, σε ηλικία 25 ετών. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος έπρεπε να γυρίσει. Όπως λέει σε συνέντευξή του στην «Guardian» αρνήθηκε να επιστρατευτεί και η συριακή πρεσβεία δεν του ανανέωσε το διαβατήριό του, με συνέπεια να μην μπορεί να συνεχίσει την εργασία του.
«Για τα επόμενα χρόνια αναγκάστηκα να ζήσω χωρίς χαρτιά στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Πούλησα τα υπάρχοντά μου και δούλευα παράνομα -όταν έβρισκα δουλειά. Κοιμόμουν σε πάρκα ή σε σκάλες. Στο τέλος του 2016 με συνέλαβε η αστυνομία. Μετά από δύο μήνες σε φυλακή κράτησης μεταναστών απελάθηκα στη Μαλαισία», λέει ο Χασάν.
Η Μαλαισία είναι μία από τις λίγες χώρες που δίνει στους Σύρους βίζα αλλά στη χώρα δεν ισχύει η σύμβαση του 1951 των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες, οπότε έπρεπε να φύγει μέσα σε διάστημα 90 ημερών για το Εκουαδόρ.
«Την ημέρα της πτήσης, δεν με άφησαν να επιβιβαστώ χωρίς να μου το αιτιολογήσουν και να με αποζημιώσουν για το κόστος του εισιτηρίου. Αγόρασα ένα εισιτήριο για την Καμπότζη σε μια τελευταία προσπάθεια να φύγω από τη χώρα. Έφτασα στο αεροδρόμιο της Πνομ Πεν, αλλά μου αρνήθηκαν την είσοδο και με έστειλαν πίσω στη Μαλαισία με το ίδιο αεροπλάνο. Καθώς ήμουν σε απέλαση, παρέμεινα εξόριστος στην αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου της Κουάλα Λουμπούρ», διηγείται ο Χασάν και συνεχίζει: «Δύο Αιγύπτιοι, μου έδωσαν μια λεπτή κουβέρτα και μου έδειξαν πού να κοιμηθώ. Το πάτωμα ήταν κρύο και σκληρό. Οι Αιγύπτιοι έφυγαν μετά από λίγες ημέρες. Έμεινα μόνος μου. Μεταξύ άλλων έπρεπε να φροντίσει για τις καθημερινές του ανάγκες, όπως για την υγιεινή του, πού θα έπλενε τα ρούχα του, πού θα φόρτιζε το κινητό του.
Ο φόβος ότι έτσι θα είναι η ζωή του ήταν μεγάλος. Άρχισε να επικοινωνεί και να μοιράζεται την ιστορία του στο Twitter και στο Instagram. Στην αρχή υπήρξε μικρή ανταπόκριση, μέχρι που το BBC News Asia ανέδειξε την ιστορία του.
«Τώρα εργάζομαι για τον Ερυθρό Σταυρό του Καναδά και βοηθάω μέσω του οργανισμού "Operation Not Forgotten", πρόσφυγες. Ελπίζω με την ιστορία μου να βοηθήσω τους ανθρώπους να αλλάξουν τη γνώμη τους για τη χώρα μου», σημειώνει ο Χασάν ο οποίος εξιστορεί όλα όσα έζησε στο βιβλίο του «Man @ The_Airport».
Ο Χασάν πέρασε επτά μήνες στο αεροδρόμιο και δύο ακόμη σε κέντρο κράτησης.
