Από τους πλέον εξωστρεφείς κλάδους της ελληνικής οικονομίας θεωρείται ο κλάδος της ελληνικής χημικής βιομηχανίας καθώς το 60% της παραγωγής εξάγεται σε χώρες της ΕΕ και σε τρίτες χώρες.
Ο εν λόγω κλάδος «αντιστέκεται» στην κρίση, επιβεβαιώνοντας τη ρήση «έξω πάμε καλά…».
Σύμφωνα με όσα επισημαίνει σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Γενικός Διευθυντής του Συνδέσμου Ελληνικών Χημικών Βιομηχανιών, Παναγιώτης Σκαρλάτος ο κλάδος της ελληνικής χημικής βιομηχανίας συμμετέχει κατά 7% στο ΑΕΠ της μεταποίησης, αποτελώντας μοχλό ανάπτυξης, καθώς προσφέρει θέσεις εργασίας και συνεισφέρει σημαντικά στη βελτίωση του εμπορικού ισοζυγίου με την αύξηση των εξαγωγών, οι οποίες ξεπέρασαν τα προ κρίσης επίπεδα.
Ερωτηθείς για την πορεία και το μέλλον του κλάδου απαντά ότι «η κρίση για τη βιομηχανία ξεκίνησε το 2008. Έως το 2012 η χημική βιομηχανία υποχώρησε κατά 26%, χάθηκαν 21% των θέσεων εργασίας, οι επενδύσεις μειώθηκαν κατά 62%.
Οι επιχειρήσεις μας προσαρμόσθηκαν και λειτούργησαν εξωστρεφώς. Τα τελευταία δύο χρόνια ο κύκλος εργασιών σταθεροποιήθηκε στα επίπεδα του 2006».
Στην ερώτηση περί ανταγωνιστικότητας τη ελληνικής χημικής βιομηχανίας τονίζει ότι «αν και σε οικονομικούς όρους η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής χημικής βιομηχανίας υστερεί, ωστόσο παράγει προϊόντα εφάμιλλα των ευρωπαϊκών που εφαρμόζουν την αυστηρή ευρωπαϊκή νομοθεσία και είναι πιστοποιημένα (CE, eco-label κλπ.).
Τα εργοστάσια είναι πιστοποιημένα με τα συστήματα διαχείρισης ISO 9001 για την ποιότητα, 14001 για την περιβαλλοντική διαχείριση, 50001 για την εξοικονόμηση ενέργειας, ΟΗSAS 18001 για την ασφάλεια και υγιεινή. Οι χημικές επιχειρήσεις έχουν υιοθετήσει το παγκόσμιο πρόγραμμα RESPONSIBLE CARE για την ασφάλεια, υγιεινή και προστασία του καταναλωτή».
Σχετικά με τα σημαντικότερα προβλήμτα του κλάδου επισημαίνει ότι «τα προβλήματα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: α) Οριζόντια προβλήματα: Φορολογία και ασφαλιστικές εισφορές, γραφειοκρατία, έλλειψη κεφαλαίων, Capital controls κλπ. αι β) Ειδικά: Χωροταξικό, υποδομές που να εξυπηρετούν τη χημική βιομηχανία (λιμένες με υποδομή αποθήκευσης), εποπτεία αγοράς, η επιβολή Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο φυσικό αέριο όταν χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη κλπ.
Δυνητικά η χημική βιομηχανία ως κλάδος της γνώσης μπορεί να αναπτυχθεί με την δημιουργία αλυσίδας αξιών, συνεργασίας Πανεπιστημίων και βιομηχανίας, με την εξοικονόμηση ενέργειας, με εμπορικές διακρατικές συμφωνίας και με αξιοποίηση των δυνητικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων».
Ο κ. Σκαρλάτος στη συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ επισημαίνει την αναγκαιότητα ανάπτυξης βιομηχανικής πολιτικής, με στόχο την ενθάρρυνση νέων επενδύσεων στον τομέα της μεταποίησης, την αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας καθώς και την αποτελεσματικότερη εποπτεία της αγοράς και των προϊόντων, η οποία μπορεί να προσφέρει αναπτυξιακή προοπτική στην ελληνική οικονομία.
