Η κατάσταση σε ό,τι αφορά την ανισοκατανομή του παγκόσμιου πλούτου είναι πολύ δραματικότερη από ό,τι είχε εκτιμηθεί. Ενδεικτικά, οκτώ άτομα κατέχουν περιουσία 426 δις δολαρίων, δηλαδή ακριβώς όσο και το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού. Το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού στον πλανήτη έχει στην κατοχή του το 50,8% του συνολικού πλούτου και μάλιστα κατέχει περισσότερα από ό,τι το 99% των ανθρώπων.
Το χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων μεγαλώνει κάθε χρόνο ολοένα και περισσότερο, έχοντας φτάσει τώρα σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Το νέο στοιχείο είναι ότι τώρα φαίνεται ποιες είναι οι πολιτικές επιπτώσεις αυτής της εξέλιξης.
Βασική αιτία της ακραίας ανισοκατανομής πλούτου είναι μεταξύ άλλων η δυνατότητα πλούσιων ατόμων και πολυεθνικών ομίλων να αποκτούν πλεονεκτήματα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Για παράδειγμα, να κάνουν χρήση ακραίων μεθόδων φοροαποφυγής, να διοχετεύουν τα κέρδη τους σε φορολογικούς παραδείσους και να ωθούν κράτη σε έναν καταστροφικό ανταγωνισμό χαμηλών φορολογικών συντελεστών.
Όλα αυτά πλήττουν την κοινωνική συνοχή αλλά και την πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς, προλειαίνοντας το έδαφος για λαϊκιστές και άλλους εχθρούς της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Στις περισσότερες χώρες η απόσταση μεταξύ πλούσιων και φτωχών είναι η μεγαλύτερη που καταγράφεται εδώ και 30 χρόνια. Στις 34 βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, το εισόδημα του 10% των πιο πλούσιων πολιτών είναι 9,6 φορές μεγαλύτερο από εκείνο του 10% των πιο φτωχών. Οι στατιστικές δείχνουν ότι η ψαλίδα συνεχώς ανοίγει. Στη δεκαετία του '80 τα εισοδήματα των πλουσίων ήταν επταπλάσια από εκείνα των φτωχών, στη δεκαετία του '90 οκταπλάσια, ενώ την επόμενη δεκαετία εννιά φορές περισσότερα.
Όμως η ανισότητα και τα προβλήματα που προκύπτουν από αυτά τα δεδομένα δεν αφορούν μόνο τα κατώτερα οικονομικά στρώματα. Διαφορές όμως στα επίπεδα αποδοχών εντοπίζονται και ανάμεσα στα δύο φύλα, οι οποίες χαρακτηρίζονται με τον όρο «Gender Pay Gap».
Μέχρι και σήμερα στις δυτικού τύπου κοινωνίες οι γυναίκες πληρώνονται περίπου 15% λιγότερο από τους άνδρες. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι οι γυναίκες έχουν μικρότερο εισόδημα απ' ό,τι οι άντρες, ενώ κάνουν εργασία ίσης αξίας. Επιπλέον αρκετές γυναίκες εργάζονται σε επαγγέλματα χαμηλών αποδοχών, όπως νηπιαγωγοί ή πωλήτριες, ενώ παράλληλα έχουν περισσότερες οικογενειακές υποχρεώσεις.
Οι μητέρες είναι αυτές που λείπουν συχνότερα και για περισσότερο χρονικό διάστημα από τις εργασιακές τους υποχρεώσεις, ειδικά το πρώτο διάστημα της μητρότητας. Πολύ συχνά μάλιστα μετά επιστρέφουν με καθεστώς ημιαπασχόλης, όπως επιβεβαιώνει για την περίπτωση της Γερμανίας και το Ινστιτούτου Γερμανικής Οικονομίας στην Κολωνία.
Την κατάσταση έρχονται να επιβαρύνουν οι νέες μορφές εργασίας, όπως οι θέσεις περιορισμένου χρόνου, ημιαπασχόλησης καθώς και η εργασία ως ελεύθερος επαγγελματίας. Οι άνθρωποι που εργάζονται υπό αυτά τα καθεστώτα συνήθως απολαμβάνουν μικρότερες αποδοχές έναντι των μόνιμων υπαλλήλων αορίστου χρόνου και πλήρους απασχόλησης.
ΠΗΓΗ: premium.paratiritis.gr
