«Η έξοδος από τα μνημόνια δεν είναι μια τυπική διαδικασία αλλά είναι ένα ιστορικό ορόσημο (...) τελειώνει μια οδυνηρή εποχή και μπαίνουμε σε μια κατάσταση καινούργια», σημειώνει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομίας-Ανάπτυξης Γιάννης Δραγασάκης, με κεντρικό ζήτημα -όπως επισημαίνει-, «η έξοδος από τα μνημόνια πρέπει να έχει και θα έχει -σταδιακά βεβαίως- αντίκρισμα στη ζωή και στην προοπτική των πολιτών, στο εισόδημά τους, στην απασχόλησή τους, στις προσδοκίες για το μέλλον»
Όμως, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κάνει ένα βήμα πιο πέρα, μέσω της συνέντευξής του στο Πρακτορείο, υπογραμμίζοντας ότι ο βασικός στόχος της περιόδου «δεν συνάδει με μέτρα όπως είναι η περικοπή των συντάξεων (...) και θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για αυτό, ούτως ώστε να μην υπάρξει περικοπή συντάξεων», διαμηνύει χαρακτηριστικά.
Ο κ. Δραγασάκης ξεδιπλώνει επίσης την κυβερνητική στρατηγική της τρέχουσας περιόδου, αρχής γενομένης από τον ανασχηματισμό, και μετά η ΔΕΘ και η κατάθεση του προϋπολογισμού, και επισημαίνει ότι από προϋπολογισμούς περικοπών, τώρα από εδώ και πέρα θα μιλάμε για «στοχευμένες φοροελαφρύνσεις, στοχευμένες στηρίξεις των κοινωνικά αδύνατων και του κοινωνικού κράτους». Άλλωστε, συμπληρώνει, «οι δυνατότητες που θα έχουμε το 2019 θα είναι υπαρκτές, οι δυνατότητες που θα έχουμε το 2020 θα είναι ακόμα μεγαλύτερες και οι δυνατότητες που θα έχουμε το 2021 και 2022 ακόμα μεγαλύτερες».
Παραλλήλως στη συνέντευξή του στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων μιλά διεξοδικά για το ρόλο που κατά την άποψή του πρέπει να παίζει ένα κόμμα στις μέρες μας: «πρέπει να προσπαθεί διαρκώς να διευρύνει τους συσχετισμούς, να χτίζει συμμαχίες, να δημιουργεί γέφυρες, να προβάλλει τα προβλήματα της κοινωνίας, να εγκαλεί την κυβέρνηση για τις ελλείψεις της, να στηρίζει μέτρα θετικά».
Ενώ αναφορικά με το διακύβευμα των εθνικών εκλογών, ο Γιάννης Δραγασάκης εκτιμά, στη συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, πως ο πολίτης θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε πολιτικές που θεωρούν προτεραιότητα την απασχόληση, τη μείωση της ανεργίας, τη στήριξη του κοινωνικού κράτους από τη μια, και σε λογικές που όλα αυτά θεωρούν ότι πρέπει να υποταχθούν στη λογική του κέρδους, στη λογική των αγορών, του μικρού κράτους.
