Μπορεί η κυβέρνηση του Μαδούρο να τα έχει κάνει θάλασσα. Αυτό όμως δεν νομιμοποιεί τη Δύση να απαιτεί να επιβάλει τον άνθρωπό της στην εξουσία.
Ο λόγος που η Δύση στρέφεται κατά του καθεστώτος Μαδούρο δεν είναι ούτε η δημοκρατία, ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε η δυστυχία του λαού της Βενεζουέλας. Αν η Δύση καιγόταν τόσο πολύ για όλα αυτά, θα βλέπαμε αντίστοιχο ενδιαφέρον και για άλλες χώρες.
Για τη Σαουδική Αραβία για παράδειγμα, ένα κράτος-οικογενειακή επιχείρηση των Σαούντ, όπου το πιο δημοφιλές σπορ είναι οι δημόσιοι αποκεφαλισμοί, ενώ τελευταία εξασκείται και στη δολοφονία και τον τεμαχισμό δημοσιογράφων σε ξένες χώρες.
Ή για την Υεμένη, όπου ο βρώμικος πόλεμος που διεξάγει η Σαουδική Αραβία με τα όπλα που της πουλά η Δύση, έχει οδηγήσει τον μισό πληθυσμό της χώρας στα πρόθυρα του λιμού, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς τον χρόνο από την πείνα και τις ασθένειες.
Οικονομικά συμφέροντα και γεωπολιτική
Όχι λοιπόν, οι λόγοι που η Δύση καίγεται για τη Βενεζουέλα είναι άλλοι. Είναι επειδή η συγκεκριμένη χώρα διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο, στα οποία οι δυτικές πολυεθνικές πασχίζουν να βάλουν χέρι. Είναι γιατί τις δύο προηγούμενες δεκαετίες η Βενεζουέλα βρέθηκε στην πρωτοπορία ενός προοδευτικού κινήματος στη Λατινική Αμερική, που διεκδίκησε να αποσπάσει την Ήπειρο από τον απόλυτο έλεγχο διεφθαρμένων, κλεπτοκρατικών ελίτ, οι οποίες σε συνεργασία με τη Δύση λυμαίνονταν όλον τον πλούτο, ενώ οι λαοί της φυτοζωούσαν.
Όσοι έχουν ασχοληθεί στοιχειωδώς με τα κινήματα της Λατινικής Αμερικής, γνωρίζουν ότι το μεγάλο κύμα των προοδευτικών κυβερνήσεων τα προηγούμενα χρόνια ξεκίνησε από τη Βενεζουέλα. Πρώτος ήταν ο Τσάβες, μετά ο Λούλα στη Βραζιλία, ο Κίρχνερ, ο Μοράλες στη Βολιβία, ο Κορέα, ο Μουχίκα και άλλοι.
H Βενεζουέλα στήριξε έμπρακτα όλες αυτές τις προσπάθειες, υλικά και πολιτικά. Γι αυτό μπήκε από την πρώτη στιγμή στο στόχαστρο των ΗΠΑ που δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να οργανώνουν την πραξικοπηματική ανατροπή της μπολιβαριανής κυβέρνησης. Ακριβώς για να τσακίσουν κάθε απόπειρα εναλλακτικής στην παντοκρατορία τους.
Ο Τσάβες όμως, είναι από χρόνια νεκρός και οι αριστερές κυβερνήσεις έχουν ηττηθεί ή ανατραπεί η μία μετά την άλλη, σε όλη σχεδόν τη Λατινική Αμερική. Σκληρά Δεξιές έως πρωτοφασιστικές δυνάμεις – όπως ο Μπολσονάρο στη Βραζιλία - ανέρχονται στην εξουσία. Απομένει η Βενεζουέλα για να ολοκληρωθεί η μεταμοντέρνα αντεπανάσταση σε ολόκληρη την Ήπειρο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το καθεστώς του Μαδούρο τα έχει κάνει θάλασσα. Αυτό όμως ουδόλως νομιμοποιεί τη Δύση να απαιτεί να επιβάλει τον άνθρωπό της στην εξουσία. Ο λαός της Βενεζουέλας είναι ο μόνος υπεύθυνος να επιλύσει το αδιέξοδο της χώρας του.
Η αγωνία των δυτικών κυβερνήσεων και ελίτ για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Βενεζουέλα είναι τόσο ειλικρινής, όσο τα δάκρυα του γύπα πάνω από το πτώμα του θηράματός του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΡΚΑΣ
