Το σκεπτικό είναι γνωστό εδώ και 150 χρόνια: «Η κοινωνική δικαιοσύνη συναρτάται άμεσα με την ανακατανομή του πλούτου». Ας το δεχτούμε, αν το δεχτούμε. Μόνο που δεν διευκρινίζεται ποιο είναι το συμβατικό όριο του «πλούτου» στις δυτικές κοινωνίες και αντίστοιχα, ποιο είναι το πλαφόν της «φτώχειας».
Στη σημερινή Ελλάδα της Ευρωζώνης, τα όρια είναι ακόμη πιο δυσδιάκριτα. Είναι κάποιος πλούσιος με εισόδημα 30.000 ευρώ, που όμως μετά την αφαίρεση των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών καταλήγει με καθαρό εισόδημα 15.000 ευρώ; Είναι, λέει η πολιτεία, προχωρώντας σε ανάλογες «φορολογικές τιμωρίες» με βάση το σκεπτικό της «ανακατανομής».
Είναι ένας συνταξιούχος με 1.500 ευρώ μικτά «υψηλοσυνταξιούχος» και ένας με 900 ευρώ «καλοπληρωμένος»; Είναι, λέει η πολιτεία, ξεχνώντας ότι οι συντάξεις αυτές ανταποκρίνονται σε υψηλότατα ασφάλιστρα που καταβάλλονται ανελλιπώς επί και 35 χρόνια, κατά συνέπεια η όποια μείωση του ανταποδοτικού ποσού συνιστά υπεξαίρεση. Διότι, εάν τα ποσά αυτά καταβάλλονταν σε συνταξιοδοτικό πρόγραμμα Ιδιωτικής Ασφαλιστικής Εταιρίας, όλοι γνωρίζουμε ποια θα ήταν η ανταποδοτικότητά τους.
Ποιο είναι το κίνητρο για τον εργαζόμενο να συνεχίσει να δουλεύει νόμιμα με κρατήσεις, όταν τα ασφάλιστρά του καλύπτουν τις συντάξεις συζύγων αγροτών που ουδέποτε πλήρωσαν ένσημα ή συνταξιούχων με 15 έτη νόμιμης εργασίας και 20 έτη «μαύρης»;
Ποιο είναι το κίνητρο για τον ελεύθερο επαγγελματία που «τολμά» να κερδίσει 50.000 ευρώ το χρόνο, όταν πρέπει να «καταθέσει» τα 30.000 ευρώ στο κράτος;
Πως τα καταφέρνουν οι δυτικοευρωπαίοι εταίροι μας να εξασφαλίζουν αξιοπρεπείς συντάξεις για τους πολίτες τους με κρατήσεις που δεν υπερβαίνουν το 10% - 15% για τον επαγγελματία, όταν εδώ το αντίστοιχο ποσοστό υπερβαίνει το 26%, συν φόροι 32% - 50%, συν εισφορά αλληλεγγύης 2% - 4%;
Το σκεπτικό της πολιτείας «χτυπάμε τους πλούσιους για να συσπειρώσουμε τους φτωχούς», η ιδεολογικοποίηση ουσιαστικά της φορολογίας, παραπέμπει σε άλλες εποχές και άλλα καθεστώτα. Η σημερινή πραγματικότητα συνοψίζεται στο «όσους περισσότερους φόρους καταβάλλεις, τόσο λιγότερους φόρους εισπράττεις». Η φορολογική τιμωρία καταστρέφει κάθε κίνητρο ανάπτυξης -όπως περίτρανα απεδείχθη- τα έξι τελευταία χρόνια στη χώρα μας.
Η άρνηση του κράτους να μειώσει τις δαπάνες του, να αυτοπεριοριστεί και να μικρύνει, σκοτώνει την επιχειρηματικότητα και δημιουργεί καθημερινά νέες τάξεις φτωχών.
Οι φτωχοί, όμως, δεν πληρώνουν φόρους. Το τέλος της «φοροδοτικής κοινωνίας» και η επικράτηση της «απέραντης κοινωνίας των φτωχών» είναι πολύ κοντά. Ίσως, κανείς δεν το έχει διατυπώσει καλύτερα από τον Γ. Τσώρτσιλ: «ο καπιταλισμός επιδιώκει την άνιση κατανομή του πλούτου και ο σοσιαλισμός την ίση κατανομής της φτώχειας».
