«Πλέον αρχίζει και φαίνεται μια μεγάλη εικόνα. Δηλαδή πίσω από τους δασμούς, πίσω από όλες αυτές τις κινήσεις, η μεγάλη εικόνα, κατά την άποψή μου, είναι το γεγονός ότι η Αμερική χάνει έδαφος έναντι της Κίνας και αυτό έχει συμβεί τις τελευταίες 2-2,5 δεκαετίες» επισήμανε ο καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και προέδρος του ΚΕΠΕ, Παναγιώτης Λιαργκόβας μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8.
«Το 2000 η Αμερική είχε το 25% της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής και η Κίνα το 6%. Σήμερα είναι η Αμερική στο 12%, έχει πέσει από το 25 στο 12 και η Κίνα έχει ανεβεί από το 6% στο 35%. Αυτό τι δείχνει; Δείχνει ότι ο μεγάλος ωφελημένος της παγκοσμιοποίησης που υπήρχε όπως την ξέραμε μέχρι τώρα, είναι η Κίνα η οποία παράγει και εξάγει. Ε, αυτό το πράγμα, σε συνδυασμό με τα ελλείμματα που έχει η Αμερική, τα χρέη, την αποβιομηχάνιση κτλ είναι τα στοιχεία εκείνα τα οποία πιστεύω, ώθησαν τον Τραμπ, την αμερικανική πολιτική επομένως, να αντιδράσει έτσι με αυτό τον τρόπο για να αλλάξει το διεθνές οικονομικό σύστημα», εξήγησε ο κ. Λιαργκόβας.
Ως προς τις αλλαγές στις αποφάσεις του Αμερικανού προέδρου σχεδόν σε καθημερινή βάση, αυτό συμβαίνει γιατί καταλαβαίνει ότι οι δασμοί είναι και εις βάρος της δικής του οικονομίας, εις βάρος των αμερικανικών επιχειρήσεων. «Εγώ θεωρώ ότι από την αρχή το ήξερε αυτό. Ήξερε ότι θα βλάψει και ένα μέρος των δικών του επιχειρήσεων, των αμερικανικών επιχειρήσεων αλλά ποντάρει πιο πολύ στη ζημιά που θα κάνει στην Κίνα, δεδομένου ότι η Κίνα αυτή τη στιγμή έχει χαμηλή εσωτερική ζήτηση. Η εσωτερική ζήτηση δεν είναι ικανή να τραβήξει την παραγωγή, να απορροφήσει την παραγωγή και έχει και αποπληθωρισμό, δηλαδή υπάρχει μια υποτονικότητα στην οικονομία της Κίνας. Επομένως, αν χτυπήσει την Κίνα, η οποία έχει αυτή την μεγάλη παραγωγή, θα δημιουργήσει πρόβλημα γιατί δεν θα ξέρει πού να πάει όλα αυτά τα προϊόντα τα οποία παράγει» ανέφερε ο κ. Λιαργκόβας.
«Νομίζω αυτό το οποίο δεν υπολόγιζε τόσο πολύ ο Τραμπ ότι όλα αυτά, επειδή είναι σύνθετη η παγκοσμιοποίηση έτσι όπως έχει γίνει, έχει πολλές διασυνδέσεις πλέον, δεν είναι όπως τον παλιό καιρό, τη δεκαετία του 60. Μία επιχείρηση παράγει και έχει εισροές από πολλές άλλες χώρες, από 15-20 χώρες. Επομένως, δεν είναι ότι χτυπάς μία χώρα για την ακρίβεια, όταν βάζεις έναν δασμό. Χτυπάς όλο το κύκλωμα, όλη την εφοδιαστική αλυσίδα και αυτό μετά δεν ξέρεις πού θα χτυπήσει μετά, πού θα εκδηλωθεί», σημείωσε ο καθηγητής.
Ως προς τις δηλώσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού, οι οποίες είχαν θετική απήχηση στον Αμερικανό Πρόεδρο, ερωτηθείς ο κ. Λιαργκόβας αν θα μπορούσε να υπάρξει πράγματι win-win συμφωνία σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ηνωμένων Πολιτειών, επισήμανε πως δεν το θεωρεί μόνο εφικτό αλλά το προχώρησε και λίγο παραπέρα, όπως είπε χαρακτηριστικά.
«Βλέπω ότι σε λίγο καιρό θα μιλάει η Ευρώπη για δασμούς απέναντι στην Κίνα. Γιατί όλη αυτή η υπερπαραγωγή της Κίνας πού θα διοχετευτεί; θα πρέπει να διοχετευτεί σε μια ανεπτυγμένη χώρα, γιατί είναι προϊόντα τεχνολογικά και βιομηχανικά που χρησιμοποιούν ανεπτυγμένες χώρες με υψηλό εισοδηματικό επίπεδο. Ποια είναι μετά την Αμερική, αφού δεν θα μπορέσει στην Αμερική; Η Ευρώπη. 'Αρα η Ευρώπη θα δεχτεί, γιατί αυτό το πρόβλημα που λέμε για την Αμερική το έχει και η Ευρώπη, δεν είναι μόνον η Αμερική. Και η Ευρώπη έχει αποβιομηχάνιση, η Γερμανία κάποτε που ήταν δυνατή έχει πέσει στο 4%. Η Ιταλία και η Γαλλία είναι το 2% της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής, που δεν ήταν τόσο, παλιά. Ήταν πολλαπλάσια τα ποσοστά τους. Επομένως, το ίδιο ακριβώς πρόβλημα έχει και η Ευρώπη, με τις ιδιαιτερότητες βέβαια, φυσικά και γι' αυτό βλέπω να έχουμε και αυτές τις κινήσεις απέναντι στην Κίνα, δηλαδή να βάλει δασμούς και η Ευρωπαϊκή Ένωση» συμπλήρωσε καταλήγοντας ο κ. Λιαργκόβας.
