Με ελάχιστες εξαιρέσεις, στη ζωή σχεδόν τίποτα δεν είναι «σωστό» ή «λάθος». Ειδικά όσο αφορά το προς ποιά κατεύθυνση θέλεις να κινηθείς στη ζωή σου, το «σωστό» και το «λάθος» είναι εντελώς σχετικά. Πολύ συχνά σκεφτόμαστε την «επιτυχία» ή το να «κάνουμε αυτό που αγαπάμε» σαν να είναι ένα τέλος. Είναι ένας προορισμός όπου θέλουμε να φτάσουμε. Αυτό που συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε, είναι ότι και οι δύο προαναφερόμενοι όροι, έχουν να κάνουν περισσότερο με το ταξίδι και όχι τόσο με το τέλος του ταξιδιού. Είμαστε «επιτυχημένοι» όταν βαδίζουμε τον δικό μας δρόμο, μαθαίνοντας διαρκώς και αναπτυσσόμενοι διαρκώς. «Κάνουμε αυτό που αγαπάμε», όταν βλέπουμε κάθε στιγμή ως μία ευκαιρία. Και είναι κάθε στιγμή στο δικό μας χέρι να ανακαλύψουμε ποιά είναι η εκάστοτε ευκαιρία.
Εκεί που φαίνεται να μπερδευόμαστε πολλοί άνθρωποι, είναι ότι τείνουμε να βλέπουμε τα πάντα σαν να είναι μόνιμα. Λέμε «έχω κολλήσει εδώ», π.χ σε μία «άχαρη» δουλειά, ή κάποια άλλη κατάσταση στη ζωή μας, σαν να είναι το τέλος, σαν να μην υπάρχει πουθενά αλλού να πάμε και ίσως αισθανόμαστε σαν να μην πρόκειται ποτέ να φτάσουμε στον επιθυμητό προορισμό της «επιτυχίας».
Μάλλον ξεχνάμε κάτι βασικό: ότι όπου κι αν δουλεύουμε, ό,τι κι αν κάνουμε, υπάρχουν μαθήματα που καλούμαστε να πάρουμε. Και εάν δεν ανακαλύψουμε, δεν εμπεδώσουμε αυτά τα μαθήματα, εάν δεν αγκαλιάσουμε το δικό μας προσωπικό ταξίδι, δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουμε στην εσωτερική κατάσταση όπου αισθανόμαστε «επιτυχημένοι» - με την έννοια του ότι μαθαίνουμε και αναπτυσσόμαστε και αβίαστα γινόμαστε μία καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
Ο λόγος που τόσοι πολλοί άνθρωποι ταλαιπωρούνται με τον τρόπο αυτό, είναι επειδή το να φτάσουμε στο επίπεδο αυτό προϋποθέτει να αναλάβουμε την ευθύνη.
Είναι τόσο, μα τόσο, εύκολο να κάθεσαι στο «τετραγωνάκι» σου στη δουλειά ή στο δικό σου προσωπικό γραφείο, στο σπίτι ή οπουδήποτε αλλού και να λες «αυτό το μέρος / η κατάσταση δε μου δίνει αρκετά. Δεν με κάνει να αναπτύσσομαι». Είναι το ίδιο σαν να κατηγορείς άλλους ανθρώπους για το πως αισθάνεσαι εσύ. Στην ουσία όμως είναι σαν να δείχνεις στον καθρέφτη και φυσικά «ο άνθρωπος στην απέναντι πλευρά» δείχνει πίσω σ’ εσένα.
Το κλειδί εδώ είναι να δείξεις κατευθείαν τον εαυτό σου. Εάν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και δείχνεις τον εαυτό σου και όχι το είδωλό σου σε αυτόν, τότε και η αντανάκλασή σου θα κάνει το ίδιο. Με τον τρόπο αυτό, όταν αναλαμβάνεις την ευθύνη του εαυτού σου, αλλάζεις την προοπτική σου από το «κατηγορώ» στο «κατέχω». Επιτρέπεις στον εαυτό σου να ανοίξει και να δει την ευκαιρία αντί για αυτό που σε καταπιέζει.
Το ίδιο ισχύει για όλους τους τομείς: δουλειά, προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις, ακόμα και για τον τρόπο που αισθάνεσαι για τον εαυτό σου.
Εστίασε στο μάθημα, όχι στο πρόβλημα
Εάν μέσα σε μία κατάσταση αισθάνεσαι ότι δε μαθαίνεις τίποτα, ότι δεν αναπτύσσεσαι, ότι δεν σε πηγαίνει στην «επιτυχία», δε φταίει κανένας άλλος γι’ αυτό.
Το πιθανότερο είναι ότι κάποιος τριγύρω σου θα γνωρίζει κάτι που εσύ δε γνωρίζεις – και είναι στο χέρι σου να ρωτήσεις για να μάθεις. Είναι στο χέρι σου να δημιουργείς στιγμές ανάπτυξης και ευκαιρίας. Είναι στο χέρι σου να δίνεις προσοχή στα μικρά πράγματα γύρω σου, να δημιουργείς τα δικά σου κενά και να κάνεις τα δικά σου «άλματα πίστης».
Σπανίως η δική μας ανάπτυξη είναι αποτέλεσμα των ανθρώπων που υπάρχουν γύρω μας. Η ανάπτυξη είναι αποτέλεσμα του πως αξιοποιούμε εμείς τους ανθρώπους και όλα τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε από το περιβάλλον μας και του πως δημιουργούμε ευκαιρίες για τον εαυτό μας.
Το κλειδί για αλλαγή της προοπτικής σου είναι να θυμάσαι σε τί στοχεύεις. Για παράδειγμα, μία θέση εργασίας όπου εκτελείς βαρετές και τετριμμένες δουλειές θα συνεχίσει να είναι βαρετή εάν εσύ τη βλέπεις σαν «απλώς μία δουλειά». Όμως μία θέση εργασίας όπου εκτελείς βαρετές δουλειές, την οποία εσύ μπορείς να δεις ως ένα μέσο να αναπτύξεις νέες δεξιότητες, τις οποίες χρειάζεσαι ώστε μία ημέρα να μπορέσεις να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις, δεν είναι πια «απλώς μία δουλειά». Είναι μία ευκαιρία για μάθηση.
Εάν παρατήρησες, στην προηγούμενη παράγραφο τίποτε δεν άλλαξε σε φυσικό επίπεδο. Δεν άλλαξες γραφείο, δεν άλλαξες αντικείμενο δουλειάς, δεν πήρες αύξηση. Δεν άρχισες να δουλεύεις με ανθρώπους «πιο ευχάριστους» ή «πιο ενδιαφέροντες».
Το μόνο που άλλαξε είναι η δική σου προοπτική.
Και αυτό είναι που κάνει τη διαφορά.
