Η «όρεξη» του Ντόναλντ Τραμπ για τη Γροιλανδία και τον Καναδά δεν είναι ούτε παράξενη ούτε τυχαία. Αποτελεί έναν από τους γεωπολιτικούς στόχους των Ηνωμένων Πολιτειών στην αντιπαράθεσή τους κυρίως με την Κίνα και είναι μέρος του γεωπολιτικού-γεωοικονομικού ελέγχου των αρκτικών δρόμων.
Γενικά δικαιώματα στον αρκτικό κύκλο με ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα έχουν Ρωσία, ΗΠΑ, Καναδάς, Δανία (με τη Γροιλανδία), Ισλανδία, Νορβηγία, Φινλανδία και Σουηδία.
Το πρώτο βήμα για τη στρατιωτικοποιηση-δυτικοποίηση των αρκτικών δρόμων έγινε με την είσοδο Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ και πλέον περνάμε στην επόμενη φάση, όπου όμως η επιχειρηματική άσκηση της εξωτερικής πολιτικής από τον Ντόναλντ Τραμπ αποκαλύπτει με ωμό τρόπο το νέο πεδίο αντιπαράθεσης. Αξίζει πάντως να προστεθεί ότι και η «αμερικανοποίηση» της Διώρυγας του Παναμά εντάσσεται στον ευρύτερο έλεγχο των θαλασσίων δρόμων και του εμπορικού πολέμου ΗΠΑ-Κίνας.
Ο βασικός λόγος που ο Τραμπ θέλει τη Γροιλανδία και τον Καναδά είναι αμερικανοποίηση του μισού περίπου εδάφους, πέρα των άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών του συγκεκριμένου παγωμένου εδάφους που ανήκει στη Δανία και των αγροτικών εκτάσεων του Καναδά. Διότι είναι ευκολότερη η διαπραγμάτευση ή αντιπαράθεση των ΗΠΑ με Κίνα και Ρωσία, που ταυτίζονται τα συμφέροντά τους στον συγκεκριμένο τομέα, από μια διάσκεψη όλων των πιο πάνω χωρών που έχουν διαφορετικά συμφέροντα και στο περιβάλλον οικονομικής κρίσης που βρίσκεται η Ευρώπη μετά την καραντίνα του κορονοϊού και του πολέμου στην Ουκρανία μπορεί έναντι οικονομικών ανταλλαγμάτων να «βρουν» με την Κίνα.
Γι' αυτό και ο Ντόναλντ Τραμπ προσφέρει οικονομικά ανταλλάγματα και δεν χρησιμοποιεί άλλους τρόπους. Αξίζει να σημειωθεί ότι το «μαστίγιο και το καρότο» στο νέο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον με τις χώρες των BRICS που αμφισβητούν την οικονομική κυριαρχία της διευρυμένης Δύσης δεν αφήνει περιθώρια για οικονομικές κυρώσεις ακόμη και σε χώρες-συμμάχους των ΗΠΑ, αφού στην περίπτωση της Ρωσίας δεν έφεραν τα επιθυμητά αποτελέσματα για τη Δύση και κυρίως η Ευρώπη επωμίστηκε το ενεργειακό βάρος της σύγκρουσης στην Ουκρανία.
Ο Τραμπ κάνει σαφές ότι το πεδίο σύγκρουσης συμφερόντων Ανατολής-Δύσης μεταφέρεται στον παγωμένο βορρά γι΄αυτό και βιάζεται να κλείσει τα μέτωπα στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, αλλά το αποκαλύπτει με ωμό τρόπο, όπως και ο Ίλον Μασκ με αναρτήσεις του δείχνει ότι η καθεστηκυία πολιτική τάξη στην Ευρώπη η οποία συντονίστηκε με το δικαιωματισμό και πολιτική των Δημοκρατικών-Μπάιντεν δεν εκφράζει τις αμερικανικές επιδιώξεις της δική του κυβέρνησης.
Ο έλεγχος των θαλασσίων δρόμων του Αρκτικού κύκλου δεν είναι νέος, καθώς από τις αρχές του 20ου αιώνα ΗΠΑ και Ρωσία (Σοβιετική Ένωση) επιχειρούσαν το έλεγχό τους, αλλά το παγωμένο τοπίο δεν άφηνε μεγάλα περιθώρια κινήσεων. Τα τελευταία χρόνια όμως η οικονομική και εμπορική άνοδος της Κίνας τοποθέτησε και τρίτο διεκδικητή στο «ζευγάρι» που τώρα συντάσσεται με τη Ρωσία. Ωστόσο στο μέλλον η περαιτέρω εξάρτηση της Ρωσίας από την Κίνα ενδεχομένως να ανατρέψει τους ρόλους στη μεταξύ τους ισορροπία.
Ο Τραμπ πάντως είχε κάνει φανερές τις προθέσεις, του κυρίως για τη Γροιλανδία, προς το τέλος της προηγούμενης προεδρίας του, αλλά τότε η πανδημία του κορονοϊού και η εκλογή του Τζο Μπάιντεν καθυστέρησαν αυτό που βλέπουμε σήμερα.
