Ως οικονομικός συντάκτης γράφω πιο συχνά για τον Σόιμπλε, απ' όσο παίζω με τα παιδιά μου. Και δεν έχω, συνήθως, κάτι καλό να γράψω για τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών.
Όμως, είναι μεγάλο λάθος να προσωποποιείται το πρόβλημα και να πετροβολούμε τον Σόιμπλε, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι αρκεί να φύγει από τη μέση ο «κακός» για να λυθούν όλα τα προβλήματα της Ελλάδας ή της Ευρώπης.
Ο Σόιμπλε είναι μόνο ο εκφραστής των θέσεων του γερμανικού τραπεζικού και βιομηχανικού κατεστημένου, που αντιλαμβάνεται τη νομισματική ένωση της Ευρώπης σαν ιδανικό πεδίο εμπορικών και τραπεζικών συναλλαγών και σαν ένωση του μάρκου με ασθενέστερα νομίσματα, που επιτρέπει στην Γερμανία να εξάγει σε τρίτες χώρες πολύ περισσότερο από όσο θα κατάφερνε αν είχε ένα σκληρό μάρκο.
Ενώ αυτό το κατεστημένο θέλει όλα τα οφέλη που απορρέουν από τη συμμετοχή στη νομισματική ένωση, θέλει ταυτόχρονα να αποφύγει μεταβιβάσεις από τις πλεονασματικές στις ελλειμματικές οικονομίες. Είτε αυτές γίνονται μέσω διαγραφής χρεών, είτε μέσω έκδοσης κοινών ομολόγων, είτε ακόμη και μέσω της πανευρωπαϊκής εγγύησης καταθέσεων.
Ο Σόιμπλε υπηρετεί αυτήν ακριβώς την πολιτική, η οποία -ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης το 2008 -αποδεικνύεται ότι οδηγεί σε αδιέξοδο την Ευρώπη.
Ακόμη και αν αύριο εξαφανιζόταν από το πολιτικό προσκήνιο, κάποιος άλλος θα βρισκόταν να υπηρετήσει την ίδια πολιτική. Εκτός εάν η Γερμανία αντιληφθεί ότι με την πολιτική της οδηγεί σε διάλυση την Ευρώπη, με κίνδυνο να διαλυθεί το πολιτικό οικοδόμημα στο οποίο στηρίχθηκε η μεταπολεμική της ευημερία.
Υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτό συμβαίνει. Όμως, τέτοιες μεταστροφές απαιτούν περισσότερο χρόνο από όσο αφήνει η γρήγορη εξέλιξη των πολιτικών γεγονότων.
ΝΩΝΤΑΣ ΧΑΛΔΟΥΠΗΣ
