Η κυβέρνηση έχει “μπλέξει άσχημα” με την υπόθεση των Τεμπών και οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν: Η ΝΔ φυλλορροεί δημοσκοπικά, όσο κι αν προσπαθεί με παροχές και μέτρα κοινωνικής πολιτικής να ανακόψει τις τάσεις που διαμορφώνονται στο εκλογικό σώμα και στην κοινωνία.
Ομως, μέχρι στιγμής η πρωτοκαθεδρία της δεν αμφισβητείται. Οχι γιατί συγκεντρώνει υψηλά ποσοστά στην πρόθεση ψήφου, αλλά επειδή δεν υπάρχει κόμμα, πολιτικός φορέας ή ηγετικό πρόσωπο στην αντιπολίτευση που θα μπορούσαν να την υπερκεράσουν στις κάλπες.
Κατά γενική εκτίμηση, η μόνη δύναμη που θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί με αξιώσεις απέναντι στο κυβερνών κόμμα και στον Κυριάκο Μητσοτάκη, θα ήταν μιά ενωμένη αντιπολίτευση, μιά συσπείρωση των αποκαλούμενων “προοδευτικών” πολιτικών δυνάμεων.
Χαρακώματα αντί σύγκλισης
Οι υπόγειες διεργασίες για μια τέτοια σύγκλιση-συνεργασία έχουν αρχίσει απο καιρό. Ομως τα αποτελέσματα είναι μέχρι τώρα πενιχρά. Οι προσπάθειες προσκρούουν σε άπειρα μικρά και μεγάλα προβλήματα, σε μικροπολιτικά συμφέροντα, σε αντιτιθέμενες επιδιώξεις και σε διαφορετικές στρατηγικές.
Υπάρχουν επίσης και τα εξωθεσμικά κέντρα ισχύος που διαδραματίζουν ρόλο, ασκούν επιρροές και υπαγορεύουν κινήσεις.
Τον τελευταίο καιρό, από το καθημερινό πολιτικό ρεπορτάζ φαινόταν ότι έχουν γίνει κάποια σημαντικά βήματα σύγκλισης και ότι οι διεργασίες προχωρούν, με κινήσεις από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκουν “πρόθυμα ώτα” στο ΠΑΣΟΚ. Ξαφνικά, αυτή την εβδομάδα η εικόνα άλλαξε άρδην, το κλίμα έγινε “πολεμικό” και από τις δύο πλευρές στήνονται χαρακώματα.
Ο Κ. Μητσοτάκης επιλέγει "αντίπαλο"
Ο,τι καλύτερο θα περίμεναν ο Κ. Μητσοτάκης και οι συνεργάτες του στο Μαξίμου: Βλέπουν τον οιονεί “αντίπαλο” να αναλώνεται σε εμφύλιες μικροκομματικές διαμάχες και την απειλή να απομακρύνεται.
Ετσι μπορούν να προωθήσουν ευκολότερα τη στρατηγική τους και να επιλέξουν οι ίδιοι τον “αντίπαλο” που θα έχουν να αντιμετωπίσουν στην καθημερινή πολιτική μάχη, στον δρόμο προς τις κάλπες. Κι αφού δεν υπάρχει, να τον “κατασκευάσουν”.
Ο “αντίπαλος” του κ. Μητσοτάκη “κατασκευάζεται” μεθοδικά με τη στάση της ΝΔ απέναντι στην αντιπολίτευση και μέσα από τις δημοσκοπήσεις. Κινήσεις, δηλώσεις και επικοινωνιακές στρατηγικές δείχνουν ότι για τον ρόλο αυτό επιλέγεται η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μια πολιτική αρχηγός επικεφαλής προσωποπαγούς κόμματος, που εμφανίζεται αντισυστημικό, χωρίς πολιτική ταυτότητα.
Ο “βασιλιάς” επιλέγει να αντιμετωπίσει μία “Δον Κιχώτη” με μονοθεματική ατζέντα εστιασμένη στο θέμα των Τεμπών, χωρίς ολοκληρωμένο πρόγραμμα, χωρίς αποσαφηνισμένες απόψεις για την οικονομία, την κοινωνική και την εξωτερική πολιτική.
Σιγοντάρουν...
Η επιλογή του υποστηρίζεται από δημοσκόπους, μέσα ενημέρωσης και ισχυρά κέντρα πολιτικοικονομικής ισχύος, που προσπαθούν να διαδραματίσουν ρόλο στις εξελίξεις. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την Πλεύση Ελευθερίας να κερδίζει συνεχώς πόντους και να βρίσκεται πλέον στη δεύτερη θέση ως προς την πρόθεση ψήφου, υποσκελίζοντας το ΠΑΣΟΚ που βυθίζεται πάλι στην εσωστρέφεια και ανοίγει μέτωπα με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τα media αξιοποιούν τα δημοσκοπικά ευρήματα για να αναγορεύσουν την κ. Κωνσταντοπούλου σε βασικό διεκδικητή της εξουσίας από τον κ. Μητσοτάκη, “φουσκώνοντας τα πανιά” της – και πριμοδοτώντας την ουσιαστικά στη μάχη για την προσέλκυση αντισυστημικών ψηφοφόρων και “απογοητευμένων” του κεντροαριστερού χώρου. Το “σύστημα” την επιλέγει και την ευνοεί.
Το δίλημμα της κυβερνησιμότητας
Η μεθόδευση και οι στόχοι είναι προφανείς: Αν το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα δεν αλλάξει άρδην τους επόμενους μήνες, όσο θα πλησιάζουμε προς τις -πρόωρες- κάλπες, οι ψηφοφόροι θα έχουν να σκεφθούν το θέμα της κυβερνησιμότητας. Θα έχουν να επιλέξουν μεταξύ Μητσοτάκη και Ζωής Κωνσταντοπούλου. Το τι θα προτιμήσουν -κατά συντριπτική πλειοψηφία - είναι κι αυτό προφανές.
Το ΠΑΣΟΚ δεν θα μείνει βέβαια αδρανές. Ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει πρώτα να αντιμετωπίσει το θέμα της επανένωσης των “κομματιών” του και της αναδιαμόρφωσης του ζωτικού του χώρου, με καταλύτη μια πιθανή επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Οι διεργασίες θα συνεχιστούν και θα ενταθούν τους επόμενους μήνες και πολλά θα αλλάξουν στον πολιτικό χώρο. Εν πάση περιπτώσει το “φαινόμενο” Ζωή Κωνσταντοπούλου – Πλεύση Ελευθερίας θα παραμείνει αστάθμητος παράγοντας εξελίξεων.
Χ. ΝΙΑΚΑΣ
