Ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας, σωστά; Όμως, τι σημαίνει πραγματικά το να αγαπάς και να φροντίζεις τον εαυτό σου; Για κάποιους ανθρώπους σημαίνει να κάνουν ένα ζεστό μπάνιο, να κανακεύουν τον εαυτό τους με ένα μασάζ ή ένα μανικιούρ, να κάνουν κάτι που τους αρέσει. Ωστόσο, η φευγαλέα αυτοαγάπη που επιδιώκουμε, χρειάζεται κάτι βαθύτερο από οτιδήποτε μπορούμε να «κάνουμε» για τον εαυτό μας.
Αγάπη του εαυτού μου σημαίνει βρίσκω την ησυχία μέσα μου – ξεκουράζομαι και χαλαρώνω μέσα στα βάθη της ύπαρξής μου. Μπορεί να βρίσκω μία προσωρινή ανάπαυλα «κάνοντας» κάτι για να περιποιηθώ τον εαυτό μου. Αλλά αυτή η βαθύτερη εσωτερική ειρήνη απαιτεί την καλλιέργεια ενός συγκεκριμένου τρόπου να «είμαι» με τον εαυτό μου – μία ζεστή και θρεπτική στάση ως προς αυτό που βιώνω μέσα μου.
Αυτό σημαίνει να μπορώ να είμαι πραγματικά παρών σε οτιδήποτε βιώνω, χωρίς να κρίνω και με καλοσύνη προς τον εαυτό μου. Δηλαδή να:
Φέρομαι ήπια σ’ εμένα
Συχνά είναι ευκολότερο να είμαστε ευγενείς και ήπιοι προς τους άλλους παρά προς τον εαυτό μας. Οι κριτικές φωνές από το παρελθόν μπορεί να έχουν αφήσει ένα κρυφό υπόλειμμα τοξικής ντροπής, το οποίο μας εμποδίζει να τιμήσουμε –ή ακόμα και να αντιληφθούμε- τι αισθανόμαστε πραγματικά.
Τι να είμαστε ήπιοι με τον εαυτό μας σημαίνει να είμαστε ευγενείς και φιλικοί προς τα συναισθήματα που αναδύονται μέσα μας. Είναι πολύ ανθρώπινο να αισθανόμαστε λυπημένοι, πληγωμένοι ή φοβισμένοι κάποιες φορές. Είναι ένδειξη δύναμης, όχι αδυναμίας, το να μπορούμε να έχουμε επίγνωση αυτών των συναισθημάτων και να επιτρέπουμε να υπάρχει μέσα μας ένας φιλικός χώρος γι’ αυτά.
Μια στάση πραότητας προς τα συναισθήματά μας είναι ένας τρόπος να έχουμε περισσότερο χώρο γύρω από αυτά. Να μπορούμε να «είμαστε με» τα συναισθήματά μας, αντί να κατακλυζόμαστε από αυτά.
Αυτός ο ήπιος τρόπος του να είμαστε με τον εαυτό μας είναι ένα αντίδοτο στη ντροπή. Αντί να πηγαίνουμε κόντρα στον ίδιο μας τον εαυτό ή να προσπαθούμε να «διορθώσουμε» ή να αλλάξουμε τον εαυτό μας, μπορούμε να βρούμε πραγματική εσωτερική γαλήνη απλώς με το να είμαστε παρόντες με το βίωμά μας, καθώς αυτό ξεδιπλώνεται.
Επιτρέπω στην εμπειρία μου να Είναι όπως Είναι
Όταν έχουμε ένα δυσάρεστο συναίσθημα, μπορεί να προσπαθούμε να το καταπνίξουμε, να μην έρθουμε σε επαφή με αυτό, με το σκεπτικό «μα γιατί να θέλω τώρα να το αισθανθώ αυτό;» ή επειδή νομίζουμε ότι αυτό είναι δείγμα αδυναμίας ή ίσως επειδή πιστεύουμε ότι αν αυτό φανεί προς τα έξω, οι άλλοι θα μας κρίνουν αρνητικά. Το θέμα είναι ότι, όταν καταπνίγουμε ή αποφεύγουμε τα συναισθήματά μας, αυτά τείνουν να επανέρχονται δριμύτερα ή έρχονται στην επιφάνεια και εκδραματίζονται με τρόπους καταστροφικούς για εμάς και τους άλλους (π.χ με καταχρήσεις, μεταφορά του πόνου μας σε άλλους μέσω ξεσπαμάτων οργής ή με κατηγορίες κ.α).
Το να αγαπάμε τον εαυτό μας σημαίνει να βιώνουμε τα συναισθήματά μας έτσι όπως είναι.
Αγκαλιάζω τη σοφία του «δεν ξέρω»
Εάν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, μπορεί να παρατηρήσουμε ότι συχνά δεν είμαστε ξεκάθαροι για το πως αισθανόμαστε. Τα συναισθήματά μας μπορεί να είναι αόριστα και ασαφή. Εάν μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να κάνει μία παύση, επιτρέψουμε χώρο για την ασάφεια και υπομονετικά καλωσορίσουμε και εξερευνήσουμε τα θολά, ασαφή συναισθήματά μας, μπορεί σταδιακά να μας γίνουν πιο ξεκάθαρα.
Για παράδειγμα, μπορεί να αισθανόμαστε θυμό για κάποιο κοντινό μας άνθρωπο, αλλά ίσως από κάτω να κρύβεται κάτι βαθύτερο. Αντιλαμβανόμαστε την κορυφή του παγόβουνου, αλλά για να δούμε τι υπάρχει από κάτω, χρειάζεται να κοιτάξουμε πιο βαθιά.
Η κοινωνία μας δίνει αξία στη γνώση και την αποφασιστικότητα. Όμως συχνά μπορεί να μην είμαστε ακόμα ξεκάθαροι για το τι αισθανόμαστε. Πραγματικά, έτσι όπως έχουν τα πράγματα στην καθημερινότητα, χρειάζεται δύναμη και σοφία για να μπορεί κάποιος να πει «δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Άφησέ με να το σκεφτώ λίγο».
Τα συναισθήματα είναι δώρα και πρέπει να είναι ευπρόσδεκτα. Χρειάζεται όμως να βρούμε έναν τρόπο να μένουμε με αυτά, έτσι ώστε να λειτουργούν ως σύμμαχοί μας, όχι σαν εχθροί. Συναισθήματα όπως το πένθος ή η θλίψη μας επιτρέπουν να απελευθερώσουμε πόνο, για να μπορούμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας.
Άλλα συναισθήματα μπορεί να είναι πιο «θολά», όπως ένα σφίξιμο στο στομάχι ή στο στέρνο. Υιοθετώντας μια στάση ήπια και φιλική προς αυτά, μπορεί να αρχίσουμε να έχουμε μία αίσθηση του πως σχετίζονται με κάτι σημαντικό.
Συχνά τα συναισθήματα περιέχουν σοφά μηνύματα, αν μπορούμε να αποκρυπτογραφήσουμε τι προσπαθούν να μας πουν. Αν καλλιεργήσουμε μία ζεστή και φιλική στάση προς τα συναισθήματά μας, είναι πιθανότερο να γίνουν σύμμαχοί μας στο ταξίδι της ζωής. Μας προσφέρουν τότε νέα νοήματα, επιγνώσεις και ανοίγματα, που κάνουν τη ζωή μας να προχωράει με πιο ολοκληρωμένο τρόπο.
