Λάθη κάνουμε όλοι, αυτό είναι δεδομένο. Δεν ωφελούμαστε όμως όλοι από αυτά. Μάλιστα ίσως πολλοί από εμάς κάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά, αδυνατώντας να καταλάβουμε γιατί. Ε, λοιπόν, κάτι πολύ εύστοχο σχετικά είχε πει ο Bruce Lee: «Τα λάθη μπορούν πάντα να συγχωρεθούν και να διορθωθούν, εάν κάποιος έχει το θάρρος να τα παραδεχθεί».
Κάποιες φορές μπορεί να είναι δύσκολο να παραδεχθούμε κάποιο λάθος που κάναμε, ίσως γιατί αισθανόμαστε ότι αυτό μειώνει την αξία μας κατ’ αρχήν στα δικά μας μάτια. Αυτή η τάση είναι τελικά μεγάλο πρόβλημα διότι, όπως απέδειξαν πρόσφατες έρευνες -επιβεβαιώνοντας κάτι που η απλή λογική υπαγόρευε ανέκαθεν- το να αναγνωρίζουμε πλήρως και να «κατέχουμε» τα λάθη μας, είναι ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε να τα επαναλάβουμε.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμα πολλοί από εμάς δυσκολευόμαστε σε αυτό.
Ερευνητές του Εργαστηρίου Κλινικής Ψυχοφυσιολογίας του Κρατικού Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν διαπίστωσαν ότι όσο αφορά τα λάθη, οι άνθρωποι συγκαταλεγόμαστε σε δύο κατηγορίες: αυτοί που έχουν μία παγιωμένη νοοτροπία («το ξεχνάω, δε θα είμαι ποτέ καλός σε αυτό») και εκείνοι που έχουν μία αναπτυξιακή νοοτροπία («τι αφύπνιση! Ας δω τι έκανα λάθος, έτσι ώστε να μην το ξανακάνω»).
Όπως επισημαίνει η μελέτη, «όταν αναγνωρίζουμε και δίνουμε σημασία στα λάθη μας, επενδύουμε χρόνο και προσπάθεια στο να τα διορθώσουμε. Ως αποτέλεσμα, κάνουμε το λάθος να λειτουργήσει προς όφελός μας».
Τελικά, οι άνθρωποι με την αναπτυξιακή νοοτροπία τα πάνε καλύτερα, διότι αναγνωρίζουν τα λάθη τους και τα χρησιμοποιούν για να βελτιωθούν. Αντίθετα, οι άνθρωποι με την παγιωμένη νοοτροπία τείνουν να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη, επειδή κάνουν ό,τι μπορούν για να αγνοήσουν.
Όσο έξυπνος ή επιτυχημένος κι αν είναι κάποιος, δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνει λάθη. Το θέμα λοιπόν είναι να βρούμε τρόπους να μαθαίνουμε από αυτά.
Διότι είναι ξεκάθαρο ότι, όταν επαναλαμβάνεις ένας λάθος, δεν είναι πια λάθος: είναι απόφαση!
