Λεμπιδάκης: Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν περισσότερο

 Έναν μήνα μετά την απελευθέρωσή του ο επιχειρηματίας Μιχάλης Λεμπιδάκης και σε μια συγκλονιστική δήλωση παρουσιάζει άγνωστες λεπτομέρειες από την κόλαση που βίωσε στα χέρια των απαγωγέων του.

Δίχως ίχνος οργής και θυμού στα λόγια του και με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία μοιράζεται ακόμα και μερικές από τις πιο σκοτεινές σκέψεις που έκανε ζώντας κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο επί έξι ολόκληρους μήνες με την αγωνία αν θα κατάφερνε να επιβιώσει.

Ένα μήνα μετά την απελευθέρωσή του, ο δημοσιογράφος τον ρωτά αν κοιμάται ήρεμος τα βράδια ή συνυπάρχει αναγκαστικά με τους εφιάλτες του.

«Είμαι καλά. Δεν κάνω σκέψεις, δεν έχω εφιάλτες. Για μένα έχει ξεχαστεί πλήρως η περίοδος αυτή. Συνεχίζουμε τη ζωή μας», λέει ψύχραιμα ο επιχειρηματίας που στην αρχή της συνομιλίας εμφανίζεται διστακτικός και αρκετά μετρημένος στα λόγια του.

«Θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούσαμε και πριν. Από εκεί και πέρα, ό,τι πω δεν ξέρω πως θα εκληφθεί από σας και τους αναγνώστες σας, αλλά εγώ θα προτιμούσα να ξαναπεράσω στην αφάνεια», απαντά και προσθέτει: Θέλω να ξαναγυρίσουμε στη ζωή μας, όπως ήμασταν πριν, που ποτέ δεν είχαμε απασχολήσει ως άνθρωποι τα μέσα ενημέρωσης και πολλοί λίγοι μας γνώριζαν. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιθυμία μου».

Στη συνέντευξή του στο "Πρώτο Θέμα" ο Μιχάλης Λεμπιδάκης μεταξύ άλλων αναφέρει:

«Η γνώμη η δική μου, και έτσι αντιμετώπισα εξαρχής την όλη κατάσταση, είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν υποφέρει (…) περισσότερο από όσο εμείς αυτό το διάστημα. Αρκεί να κοιτάξει κανείς να περάσει μια βόλτα από ένα νοσοκομείο και να δει ανθρώπους που πραγματικά υποφέρουν και όχι για έξι μήνες, αλλά για πολύ περισσότερο χρονικό διάστημα και μάλιστα χωρίς ελπίδα. Πολύ περισσότερο να πάμε στα στρατόπεδα των προσφύγων που τα βλέπουμε στις ειδήσεις, σε χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση, με καταστροφές. Επομένως, δεν ξέρω γιατί δίνεται τόσο πολλή προσοχή στη δική μας περίπτωση. Υποφέραμε έξι μήνες, όμως άλλοι άνθρωποι υποφέρουν πολύ περισσότερο. Εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν πολύ περισσότερο απ’ ότι υποφέραμε εμείς. Αν το καλοσκεφτείτε, αυτή είναι η πραγματικότητα. Αν μπει κανείς σε έναν θάλαμο με ανθρώπους που έχουν μια σοβαρή ασθένεια, εκεί βρίσκει τον πόνο», σημειώνει μεταξύ άλλων στη συνέντευξή του.

Με το ίδιο χαμόγελο, που είχε όταν επέστρεψε στο εργοστάσιό του, για να ευχαριστήσει τους υπαλλήλους του, απαντά ο Μιχάλης Λεμπιδάκης, κάθε φορά που τον ρωτούν για τις 186 μέρες, που πέρασε στα χέρια των απαγωγέων του. Λέει πως πιστεύει στη μοίρα και ότι ποτέ δεν έχασε τις ελπίδες του.

«Δεν με έκανε κάτι να φοβηθώ. Γνώριζα, ωστόσο, ότι υπήρχε μια πολύ μικρή πιθανότητα και, αν συνέβαινε αυτό, θα ήταν η μοίρα μου, όπως είναι η μοίρα χιλιάδων ανθρώπων, που ζουν μια δύσκολη κατάσταση και τελικά δεν επιβιώνουν… (Οι απαγωγείς) Δεν ήταν απειλητικοί σε καμία περίπτωση. Ήταν ευγενικοί απέναντί μου και σε κάθε ευκαιρία με διαβεβαίωναν ότι δεν υπήρχε κάτι το αρνητικό».