Ζώντας μέσα στον κόσμο των θεατρικών κοστουμιών και των παρασκηνίων, οι ενδύτριες και οι μοδίστρες του Εθνικού Θεάτρου «αναγκάστηκαν» να αλλάξουν κατά κάποιον τρόπο αντικείμενο απασχόλησης. Μετέφεραν τις ραπτομηχανές τους στα σπίτια τους και ξεκίνησαν να ράβουν μάσκες προσφέροντας τη βοήθειά τους στους εργαζόμενους του Ψ.Ν.Α Δρομοκαΐτειο.
Όλα ξεκίνησαν όταν οι εργαζόμενοι του Εθνικού Θεάτρου πληροφορήθηκαν στα μέσα Μαρτίου ότι το συγκεκριμένο νοσοκομείο είχε ελλείψεις σε βασικό εξοπλισμό, όπως οι ιατρικές μάσκες, και για να τις καλύψει έφτιαχναν οι ίδιοι μάσκες μέσα στο νοσοκομείο. Έτσι, o γραμματέας του Σωματείου Εργαζομένων του Εθνικού Θεάτρου, Κώστας Κεχαγιόγλου επικοινώνησε με τους υπεύθυνους του Δρομοκαϊτείου, οι οποίοι του υπέδειξαν τον τρόπο που θα έπρεπε να ακολουθήσουν για να κατασκευαστούν σωστά οι μάσκες.
«Όταν μάθαμε για την ανάγκη που υπήρχε, μιλήσαμε με υπεύθυνους από το νοσοκομείο και τους ρωτήσαμε αν υπάρχει κάτι το οποίο μπορούμε να κατασκευάσουμε, διότι εμείς γνωρίζουμε πώς να φτιάχνουμε μάσκες θεατρικές. Μας υπέδειξαν τι χρειάζεται και μας είπαν ότι θα δεχτούν μάσκες μόνο υπό κάποιες συγκεκριμένες οδηγίες τις οποίες ακολουθήσαμε. Όταν μας βρήκε υλικά το νοσοκομείο προχωρήσαμε στην κατασκευή των μασκών», λέει στο Αθηναϊκό - Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο γραμματέας του Σωματείου Εργαζομένων Εθνικού Θεάτρου και πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος Ακροάματος, Κώστας Κεχαγιόγλου ενώ προσθέτει ότι ευαισθητοποιήθηκαν λόγω των ελλείψεων που υπήρχαν και μπήκαν σε μία διαδικασία εθελοντικής προσφοράς και αλληλεγγύης.
Η Μαρία Τσιώτη είναι μία από τις ενδύτριες του Εθνικού Θεάτρου. Δουλεύει στο βεστιάριο του θεάτρου εξυπηρετώντας κάποιες φορές τους ενδυματολόγους των παραστάσεων ενώ άλλες φορές βοηθάει τους ηθοποιούς να αλλάζουν ρούχα κατά τη διάρκεια των παραστάσεων. Με όσες γνώσεις είχε γύρω από τη ραπτική η κ. Τσιώτη κάθισε μπροστά από την ραπτομηχανή που είχε στο σπίτι της και ξεκίνησε να ράβει συμμετέχοντας με τη σειρά της ενεργά σε αυτή την πρωτοβουλία. «Σε αυτή την εποχή που είναι όλα λίγο περίεργα και δύσκολα, και είσαι στο σπίτι τόσες πολλές ώρες χωρίς να έχεις να κάνεις κάτι, είναι πολύ ωραίο να μπορείς να συνεισφέρεις μόνο με μια βελόνα και μια κλωστή, σε κάτι μεγαλύτερο, όπως είναι ένα νοσοκομείο», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Τσιώτη
Για να φτιάξουν τις μάσκες η διαδικασία που ακολουθούν είναι σχετικά απλή, όπως λέει η κ. Τσιώτη. Παίρνουν ένα τόπι υφάσματος, κόβουν το ύφασμα στα κομμάτια που χρειάζονται για την κάθε μάσκα, το διπλώνουν, το σιδερώνουν, το γαζώνουν και μετά περνούν τα λάστιχα. Ύστερα ξαναγαζώνουν, μετά κόβουν και καθαρίζουν τις κλωστές που περισσεύουν. Για εκείνες είναι πλέον μια μηχανική, σχεδόν ρομποτική διαδικασία.
Οι συμμετέχουσες και συμμετέχοντες σε αυτή την πρωτοβουλία έχουν ήδη τελειώσει την πρώτη παρτίδα καθώς έχουν φτιάξει 200 μάσκες. «Δεν κάνουμε ακτιβισμό αυτή τη στιγμή, δείχνουμε την αλληλεγγύη μας. Από το να βοηθήσεις ένα αδέσποτο μέχρι να ράψεις μία μάσκα για ένα νοσοκομείο. Συνεχίζουμε ακάθεκτα», αναφέρει η κ. Τσιώτη.
«Οι άνθρωποι του πολιτισμού πάντα βρισκόμαστε μπροστά σε τέτοια μεγάλα γεγονότα και προσπαθούμε να προσφέρουμε», σημειώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Κεχαγιόγλου. Για εκείνον η αλληλεγγύη αυτές τις δύσκολες μέρες είναι αναγκαία. «Η αλληλεγγύη είναι αυτή που θα μας δώσει την δύναμη να πατήσουμε ξανά στα πόδια μας, να ξαναδημιουργήσουμε αλλά και να διεκδικήσουμε. Θα πρέπει να ανατεθούν σε βιοτεχνίες ραπτικής η δημιουργία μασκών. Υπάρχει κόσμος που θέλει να βοηθήσει σε αυτό», λέει.
Παράλληλα, στην μάχη ενάντια στην πανδημία, το Εθνικό Θέατρο και το Σωματείο Εργαζομένων Εθνικού Θεάτρου διοργάνωσαν εθελοντικές αιμοδοσίες στο ισόγειο του Θεάτρου Rex προκειμένου να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση των δυσκολιών που δημιουργεί η Covid-19 στην προσφορά του αίματος.
