Τα τελευταία χρόνια η ελληνική Αριστερά έμαθε πολύ καλά τη διαίρεση, με αλλεπάλληλες διασπάσεις και κατακερματισμό δυνάμεων, και την αφαίρεση- με απώλεια εκλογικής δύναμης και επιρροής στην κοινωνία. Τώρα είναι αναγκασμένη για λόγους επιβίωσης να προχωρήσει στις δύο επόμενες πράξεις της προπαίδειας: Στην πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό.
Είναι το πιό δύσκολο κομμάτι της πολιτικής αριθμητικής. Οχι στην θεωρητική εκμάθηση, αλλά στην πρακτική εφαρμογή. Θεωρητικά όλα τα κομμάτια του παλιού ΣΥΡΙΖΑ και τα περισσότερα στελέχη τους συμφωνούν ότι για να “μείνουν ζωντανοί” στο πολιτικό παιχνίδι, πρέπει με κάποιο τρόπο να αθροίσουν δυνάμεις, με συνενώσεις-συμπράξεις και συνεργασίες. Εστω κι αν αυτό σημαίνει ανασύνθεση του αριστερού-κεντροαριστερού χώρου και αναδιάταξη του κομματικού χάρτη.
Οι απόψεις διίστανται όσον αφορά την ενδεχόμενη επιστροφή Τσίπρα με έναν νέο φορέα, που θα επιδιώξει να καταστεί πόλος συσπείρωσης και ενιαίας έκφρασης της Αριστεράς-κεντροαριστεράς. Θα προσθέσει ή θα διαιρέσει, επιτείνοντας τον κατακερματισμό του χώρου; Μπορεί να συνενώσει σε πρώτη φάση και εν συνεχεία να πολλαπλασιάσει;
Αντιπαραθέσεις
Τα δύσκολα έπονται. Οι συζητήσεις και ο προβληματισμός δεν αφορούν μόνο τη φυσιογνωμία του νέου φορέα που θα προέκυπτε από την επανένωση κομματιών του παλιού ΣΥΡΙΖΑ. Για το θέμα αυτό υπάρχει πολυγνωμία που είναι σχεδόν αδύνατο να συγκερασθεί – και γι αυτό οι υπέρμαχοι του εγχειρήματος προτιμούν να το προσπερνούν.
Μεγάλες διαφορές απόψεων υπάρχουν και για τα πρόσωπα που θα ήταν αποδεκτά και θα μπορούσαν να συμμετέχουν με κεντρικό ρόλο σε ένα νέο ενοποιημένο σχήμα.
Ενστάσεις προβάλλονται με ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια και με βάση τα “πεπραγμένα” - για στελέχη που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις Τσίπρα ή κατείχαν άλλες θέσεις ευθύνης στον κρατικό μηχανισμό. Αλλοι αξιολογούν ως σημαντικό στοιχείο τη στάση και τον ρόλο προβεβλημένων στελεχών στην “μετά Τσίπρα” πορεία αποσύνθεσης του κόμματος.
Τα κριτήρια δεν είναι μόνον ιδεολογικοπολιτικά, όπως εμφανίζονται. Σε πολλές περιπτώσεις υποκρύπτουν προσωπικές αντιπαραθέσεις που διαρκούν χρόνια και δεν έπαψαν ούτε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγνε κυβέρνηση.
Αναστήλωση και αναπαλαίωση
Στον ΣΥΡΙΖΑ του Σωκράτη Φάμελλου που φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει στην προσπάθεια ανασύνθεσης – προετοιμάζοντας παράλληλα το έδαφος για την έλευση του Αλέξη Τσίπρα, εκτιμούν ότι το πρώτο βήμα μπορεί να γίνει προς την πλευρά της Νέας Αριστεράς, με την οποία υπάρχει μεγαλύτερη συνάφεια και η συνένωση δυνάμεων φαίνεται εφικτή.
Υπάρχουν όμως πολλές ενστάσεις όσον αφορά πρόσωπα, που όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά θα έδιναν στο νέο σχήμα “εικόνα αναπαλαίωσης και αναστήλωσης με παλιά υλικά”.
Σχεδόν ταυτόσημη άποψη εκφράζεται και από στελέχη που παραμένουν στη “γραμμή Τσίπρα” και αναμένουν πρωτοβουλίες από τον πρώην πρωθυπουργό.
Στη Νέα Αριστερά η πλειοψηφία των στελεχών επιθυμεί και επιδιώκει τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, με προοπτική την επανένωση και τη συγκρότηση ενός “αναγεννημένου φορέα, με Τσίπρα ή χωρίς. Βλέπουν όμως με καχυποψία και επιφυλακτικότητα πρόσωπα της σημερινής ηγεσίας του κόμματος, τα οποία κατηγορούν για “καιροσκοπισμό” και για “δεξιά παρέκκλιση”, θεωρώντας ότι αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία του κόμματος
Personae non gratae
Η προοπτική ανασύνθεσης και μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφήνει αδιάφορα και τα περισσότερα στελέχη που ακολούθησαν τον Στέφανο Κασσελάκη στην πολιτική του “περιπέτεια”. Δεν υπάρχει βέβαια περίπτωση ένταξης του “Κινήματος Δημοκρατίας” σε οποιοδήποτε σχήμα προκύψει από τις διεργασίες με πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ personae non gratae θεωρούνται και ορισμένοι βουλευτές του.
Το ΜεΡΑ του Γιάννη Βαρουφάκη τάσσεται σταθερά υπέρ των συνεργασιών στο χώρο της Αριστεράς, αλλά δεν έχει καμία διάθεση να ενταχθεί σε ένα νέο σχήμα, όπου θα “ηγεμονεύει” ο ΣΥΡΙΖΑ – ο σημερινός ή μετασχηματισμένος με ΝΕΑΡ και Τσίπρα.
“Εκτός λογαριασμού” προσθέσεων και αφαιρέσεων και η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, που προέρχεται μεν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχει χαράξει εντελώς διαφορετική πορεία και αλιεύει σε άλλες δεξαμενές ψήφων.
Προϋπόθεση για Τσίπρα
Πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι με τις υπάρχουσες συνθήκες, τις αντιπαραθέσεις και το γενικότερο κλίμα που επικρατεί στον χώρο της Αριστεράς, μία κίνηση Τσίπρα για τη συγκρότηση νέου πολιτικού φορέα, θα έπεφτε στο κενό.
Αντίθετα, θα είχε μεγάλες πιθανότητες να ευδοκιμήσει και να φέρει πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα, αν προηγούνταν μία συνένωση-ανασύνθεση των κομματιών του παλιού ΣΥΡΙΖΑ, με τον ίδιο σε πρωταγωνιστικό ρόλο
