Πρώτη φορά «κούρεμα» οφειλών ΦΠΑ και ΦΜΥ!

 Έτοιμη να σπάσει ένα ιστορικό «ταμπού» στις σχέσεις με τους φορολογουμένους είναι πλέον η κυβέρνηση, καθώς διαπιστώθηκε από τις συνομιλίες με τους εκπροσώπους των Θεσμών ότι χωρίς «κούρεμα» οφειλών από παρακρατούμενους φόρους θα είναι αδύνατο να λειτουργήσει το θεσμικό πλαίσιο του εξωδικαστικού συμβιβασμού για τα χρέη επιχειρήσεων και επαγγελματιών.

Το υπουργείο Οικονομικών κατήλθε στη διαπραγμάτευση με τους Θεσμούς «οχυρωμένο» πίσω από μια «κόκκινη γραμμή»: μπορούν να διαγραφούν όλες οι άλλες οφειλές προς το Δημόσιο, προκειμένου να καταστούν βιώσιμες οι υπερχρεωμένες επιχειρήσεις, όχι όμως και αυτές που αφορούν παρακρατούμενους φόρους, δηλαδή ΦΠΑ και Φόρο Μισθωτών Υπηρεσιών.

Μάλιστα, το υπουργείο Οικονομικών παρουσίασε στους θεσμούς και ειδική μελέτη για το θέμα, όπου αναλύονταν οι δημοσιονομικοί κίνδυνοι από ενδεχόμενες διαγραφές οφειλών από παρακρατούμενους φόρους. Προτάθηκε δε να διαγράφονται, στο βαθμό που είναι αναγκαίο, οφειλές από πρόστιμα, προσαυξήσεις και άλλες φορολογικές επιβαρύνσεις, με σημαντικότερες τις οφειλές από φόρο εισοδήματος, χωρίς να θίγονται όμως οι... ιερές αγελάδες των παρακρατούμενων φόρων.

Ιστορικά, άλλωστε, όπως παρατηρούν έμπειροι φοροτεχνικοί, ουδέποτε έχει γίνει δεκτή από το υπουργείο Οικονομικών η διαγραφή οφειλών από παρακρατούμενους φόρους, παρότι στη χώρα μας ευδοκιμούν οι ευνοϊκές ρυθμίσεις χρεών στην εφορία.

Οι θεσμοί εξαρχής απέρριψαν αυτή την επιχειρηματολογία και, σύμφωνα με πληροφορίες, τις θέσεις τους στη διαπραγμάτευση ενίσχυσαν οι τραπεζίτες και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που ανέλυσαν το ζήτημα όχι από δημοσιονομική σκοπιά, αλλά αξιολογώντας την αποτελεσματικότητα που θα είχε ένας νόμος για εξωδικαστικό συμβιβασμό, ο οποίος θα κατέληγε σε άνιση μεταχείριση των πιστωτών.

Όπως αναφέρει τραπεζικό στέλεχος, θα ήταν αδύνατο να λειτουργήσει η ρύθμιση και πιθανόν να ανέκυπταν αξεπέραστα νομικά προβλήματα, σε περιπτώσεις όπου οι πιστωτές, πλην του Δημοσίου, θα καλούνταν να υποστούν δυσανάλογα μεγάλο «κούρεμα» των απαιτήσεών τους, επειδή μια κατηγορία οφειλών προς το Δημόσιο θα έπρεπε να διατηρηθεί στο απυρόβλητο.
Αυτό θα έπρεπε να συμβεί σε όλες τις περιπτώσεις υπεχρεωμένων επιχειρήσεων, οι οποίες θα είχαν μεγάλες οφειλές στις τράπεζες και τους προμηθευτές, μεγάλες οφειλές για ΦΠΑ και ΦΜΥ, αλλά μικρότερες οφειλές προς το Δημόσιο που θα μπορούσαν να «κουρευτούν». Σε αυτές τις περιπτώσεις, αναπόφευκτα οι πιστωτές πλην του Δημοσίου θα έπρεπε να υποστούν δυσανάλογα μεγάλο «κούρεμα» των απαιτήσεών τους για να γίνει και πάλι βιώσιμη η υπερχρεωμένη επιχείρηση.

Έτσι, η ρύθμιση για εξωδικαστικό συμβιβασμό, αντί να λειτουργούσε ως ένας μηχανισμός εξυγίανσης του ιδιωτικού επιχειρηματικού τομέα θα λειτουργούσε μάλλον σαν ένας μηχανισμός διευκόλυνσης της εξόφλησης χρεών προς το Δημόσιο, εις βάρος των τραπεζών και των ιδιωτών πιστωτών.
Σε αυτό το πλαίσιο, η διαπραγμάτευση κινείται πλέον στην κατεύθυνση μιας συμφωνίας, που θα ορίζει ότι και τα χρέη προς το Δημόσιο, ανεξάρτητα από την προέλευσή τους, θα «κουρεύονται» όσο είναι απαραίτητο για να υπάρξει συνολική ρύθμιση των χρεών της επιχείρησης και όλοι οι πιστωτές θα έχουν την ίδια μεταχείριση, στο πλαίσιο του εξωδικαστικού συμβιβασμού.

Πρέπει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση αναμένεται να κάνει άλλη μια σημαντική υποχώρηση σε αυτή τη διαπραγμάτευση: ενώ αρχικά επέμενε ότι ο νόμος θα πρέπει να καλύψει οφειλές που έχουν δημιουργηθεί μέχρι την ημέρα της δημοσίευσής του, θα κάνει δεκτό να έχει ισχύ για οφειλές που δημιουργήθηκαν ένα χρόνο (ή έξι μήνες) νωρίτερα, ώστε να περιορισθεί ο ηθικός κίνδυνος. Δηλαδή, να μην εκμεταλλευθούν καταχρηστικά τη ρύθμιση οι στρατηγικοί κακοπληρωτές, που εν αναμονή μιας ευνοϊκής ρύθμισης άφησαν να συσσωρεύονται απλήρωτες οφειλές.