«Για μία ακόμη φορά, απεργούν οι λίγοι και ταλαιπωρούνται οι πολλοί!», έγραψε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης εν μέσω της πρώτης μεγάλης απεργίας επί ημερών της κυβέρνησής τους.
Του Δημήτρη Κυριακόπουλου
Κατ’ αρχάς, είναι εξαιρετικά απίθανο οι απεργοί να έχουν την πλειοψηφία. Γιατί για να το καταφέρουν θα πρέπει να ξεπεράσουν τα 2.000.000 στο σύνολο των 4.000.000 περίπου απασχολούμενων της Ελλάδας. Κάτι που πρακτικά πλησιάζει το ανέφικτο, για ευνόητους λόγους. Άλλωστε, δεν σημειώθηκε ούτε στις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις προ της ψήφισης του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου.
Οι απεργοί λοιπόν είναι μειοψηφία. Άλλοτε μεγαλύτερη, άλλοτε μικρότερη. Επίσης πρέπει να προκαλούν το ενδιαφέρον των περισσότερων με τις εκδηλώσεις τους. Να τους κεντρίζουν προκειμένου να ενημερωθούν για τα αιτήματα, τις διεκδικήσεις τους και να προσπαθούν να κερδίσουν την υποστήριξή τους. Να είναι μια ζωντανή μειοψηφία.
Μια απεργία, που δεν συνοδεύεται από μια διαδήλωση, μια συγκέντρωση, οπουδήποτε, είναι καταδικασμένη να χαθεί στη βουβαμάρα. Αυτή η ανάγκη εξωτερίκευσης ενός απεργιακού αγώνα, είναι λογικό να επιφέρει κάποια αναστάτωση. Οδηγοί, που είναι αμέτοχοι, θα μποτιλιαριστούν και θα χάσουν χρόνο, πολίτες θα χρειαστεί να αλλάξουν το καθημερινό πρόγραμμά τους με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αν η απεργία γίνεται και σε αυτά.
Όλοι αυτοί πριν αρχίζουν το σιχτίρισμα για την πρόσκαιρη ενόχληση, καλό είναι να πληροφορηθούν, γιατί κάποιοι χάνουν το μεροκάματό τους (είναι η επίπτωση της απεργίας σε όσους συμμετέχουν) και βρίσκονται στον δρόμο διαδηλώνοντας.
Τότε ίσως βρεθούν προ εκπλήξεως αντιλαμβανόμενοι ότι το ζήτημα που προκαλεί τις κινητοποιήσεις αφορά και τους ίδιους, όπως συμβαίνει τώρα με το ξήλωμα των συλλογικών συμβάσεων, που επιφέρει μειώσεις αποδοχών των εργαζομένων.
Αν πάλι κρίνουν ότι το θέμα δεν τους ενδιαφέρει ας επιδείξουν υπομονή, γιατί ο χρόνος μπορεί να τους φέρει στη θέση των διαδηλωτών, οπότε θα θέλουν να αντιμετωπίζονται με συμπάθεια και κατανόηση από εκείνους που θα ταλαιπωρούν.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι λογικό να βγάζει φλύκταινες με τις απεργίες και τις διαδηλώσεις. Άλλωστε, η ζωή του χάρισε το προνόμιο να μην χρειαστεί ποτέ να απεργήσει ή να κατέβει στον δρόμο για κάτι. Άρα, όλο αυτό του είναι ξένο και του προκαλεί απέχθεια, ενώ για πολιτικούς λόγους δεν επιθυμεί να εδραιωθεί κλίμα αναταραχής. Δικαίωμά του. Όπως και δικαίωμα των πολλών είναι να μην επιλέξουν την αδράνεια και την υποταγή.
