Κυβερνήσεις, αναλυτές και πολιτικοί σχολιαστές συμφωνούν: Η συνάντηση Τράμπ-Πούτιν ήταν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση – τίποτα περισσότερο.
Για να υπάρξει ειρήνευση στην Ουκρανία θα χρειασθεί να γίνουν ακόμη πολλά, από όλες τις πλευρές των εμπλεκομένων και των άμεσα ενδιαφερόμενων.
Επί του παρόντος, ως κερδισμένοι από αυτό το πρώτο βήμα εμφανίζονται η Ρωσία και ο Πούτιν, που σπάει την διεθνή απομόνωση από τους δυτικούς και ξαναγίνεται ισότιμος συνομιλητής του πλανητάρχη.
Ο Τραμπ θα εισπράξει τα εύσημα αργότερα, με την πρόοδο της διαδικασίας που έχει ξεκινήσει. Κι όπως γράφεται σε διεθνή ΜΜΕ, μέσα στα εύσημα μπορεί να είναι και το Νόμπελ Ειρήνης – κάτι αδιανόητο πριν από λίγο καιρό.
Υπάρχει και η πλευρά των χαμένων: Είναι η παγκόσμια κοινότητα, που βλέπει πάλι το διεθνές δίκαιο να παραμερίζεται, τον ρόλο του ΟΗΕ να περιορίζεται μέχρι εξαφανίσεως.
Η διαμόρφωση της παγκόσμιας τάξης, των νέων ισορροπιών και του μέλλοντος μικρών και μεγαλύτερων χωρών καθίσταται θέμα ισχύος. Αποφασίζεται σε κλειστές συναντήσεις ηγετών, με δούναι και λαβείν που περιλαμβάνει ζώνες ελέγχου και σφαίρες επιρροής.
Είναι οι νέες κυοφορούμενες συμφωνίες που θυμίζουν Γιάλτα και Πότσδαμ και αποτελούν τα πρώτα βήματα προς τη διαμόρφωση ενός νέου διπολισμού, με παρούσα-απούσα την Κίνα, η οποία αρκείται προς το παρόν στον ρόλο της οικονομικής υπερδύναμης.
Και παντελώς απούσα την Ευρωπαϊκή Ενωση, την οποία οι δύο παγκόσμιοι ηγέτες σκοπίμως αφήνουν στο περιθώριο, αποδυναμώνοντας περαιτέρω τον διεθνή ρόλο της.
Με ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων, η ΕΕ βρίσκεται πάλι σε ρόλο παρατηρητή που αδυνατεί να παρέμβει στις εξελίξεις. Σύρεται πίσω από τις ΗΠΑ, ξεχνώντας ακόμη και τις θεμελιώδεις αξίες της
