Ό,τι και αν συμβεί, όποια και αν είναι η αποτυχία των αρχών σε οποιοδήποτε σοβαρό θέμα, ακούμε από αυτή την κυβέρνηση την ίδια δικαιολογία: «φταίνε όσα έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις για σαράντα χρόνια και δεν μπορούσαν να διορθωθούν μέσα σε 2,5 χρόνια». Το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται τώρα με τις φονικές πλημμύρες στη Δυτική Αττική.
Πάντα οι κυβερνήσεις είχαν την τάση να αποδίδουν στους προκατόχους τους ευθύνες για όλα τα δεινά. «Παραλάβαμε χάος», «βρήκαμε καμένη γη», έλεγαν και νόμιζαν ότι η κοινή γνώμη θα ξεχάσει τις δικές τους ευθύνες.
Η διαφορά άλλων εποχών με την παρούσα είναι ότι δεν έχουμε μια κυβέρνηση από τα δύο ιστορικά μεγάλα κόμματα που κατηγορεί την προηγούμενη. Η αποτυχία των δύο μεγάλων κομμάτων της μεταπολίτευσης έφερε κάτι σαν καθεστωτική αλλαγή: ένα κόμμα διαμαρτυρίας του 3% πήρε την ευθύνη της διακυβέρνησης ακριβώς επειδή δημιούργησε την προσδοκία ότι μπορεί να διορθώσει τα λάθη του γκρεμισμένου δικομματικού συστήματος.
Σε μεγάλο βαθμό μπορεί να έχει δίκαιο η σημερινή κυβέρνηση να αποδίδει όσα αποδίδει σε αυτούς που κυβέρνησαν για σαράντα χρόνια.
Όμως, το «φταίνε οι προηγούμενοι» έχει εξαντλήσει πια τη χρησιμότητά του ως δικαιολογία δια «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν».
Οι πολίτες ξέρουν πολύ καλά τις αμαρτίες των προηγούμενων και γι’ αυτό τους τιμώρησαν με αυστηρότητα στις κάλπες, γκρεμίζοντας ένα δικομματικό σύστημα που λειτούργησε για δεκαετίες.
Περιμένουν να ακούσουν από μια κυβέρνηση που δεν είναι κυβέρνηση λίγων μηνών, αλλά σε λίγο συμπληρώνει τρία χρόνια στην εξουσία, όχι τι έκαναν ή παρέλειψαν οι προκάτοχοί της, αλλά τι έχει κάνει η ίδια για να βάλει τάξη στο χάος.
Όταν χάνονται τόσες ζωές σε πλημμύρες, ο πολίτης περιμένει να ακούσει τι έχει κάνει η σημερινή κυβέρνηση, από κοινού με την Περιφέρεια Αττικής, που έχει σε πολλά τον πρώτο λόγο, για την αντιπλημμυρική προστασία της Αττικής και για την ενίσχυση των μηχανισμών της πολιτικής προστασίας.
Δεν μπορεί να αρκεσθεί σε αναφορές στο παρελθόν, ή σε εισαγγελικές έρευνες που βρίσκονται σε εξέλιξη και θα ολοκληρωθούν -με τους γνωστούς, αργούς ρυθμούς της Δικαιοσύνης- ύστερα από μήνες ή χρόνια.
Έχει ανάγκη να διαπιστώσει ότι η κυβέρνηση που πήρε την εξουσία από αυτούς που -υποτίθεται ότι- δημιούργησαν το χάος είναι μέρος της λύσης, όχι μέρος του προβλήματος.
Όσο δεν το διαπιστώνει, οι δικαιολογίες για το παρελθόν πέφτουν στο κενό και εδραιώνεται η πεποίθηση ότι και η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει αυτά, για τα οποία τιμωρήθηκαν οι προηγούμενες.
