Ενώ στο επίκεντρο της δημοσιότητας παραμένει το θέμα των υποκλοπών, στο Μέγαρο Μαξίμου και στο υπουργείο Οικονομικών έχουν αρχίσει το “γράψε-σβήσε”, ετοιμάζοντας το πακέτο εξαγγελιών το οποίο – ως είθισται – θα παρουσιάσει ο πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ.
Ως προς το περιεχόμενο του υπάρχουν πολλά σενάρια. Το βέβαιο είναι ότι θα περιλαμβάνει πρόσθετα μέτρα στήριξης νοικοκυριών και επιχειρήσεων που πλήττονται από την έξαρση των πληθωριστικών πιέσεων και από τις επιπτώσεις της ενεργειακής ακρίβειας.
Κανένας δεν διαφωνεί ότι υπό τις παρούσες συνθήκες στην αγορά, στην οικονομία και στον τομέα της απασχόλησης, τέτοια μέτρα είναι απολύτως αναγκαία για να μην περιέλθει σε πραγματική φτώχεια ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού και για να μην κλείσουν χιλιάδες επιχειρήσεις που δίνουν καθημερινή μάχη για την επιβίωση τους.
Η αντιπολίτευση πλειοδοτεί μάλιστα, τονίζοντας σε κάθε ευκαιρία ότι “δεν είναι αρκετά” και ότι χρειάζονται περισσότερα – στο πλαίσιο μιάς συγκροτημένης πολιτικής που θα δεν θα περιορίζεται στη διανομή “επιδομάτων”, αλλά θα ενισχύει την αναπτυξιακή δυναμική.
Εχει δίκιο η αντιπολίτευση – όσο δίκιο έχει και η κυβέρνηση: Τα μέτρα στήριξης δεν είναι ποτέ αρκετά. Διότι εξ ορισμού δεν μπορούν να αντισταθμίσουν πλήρως τις επιπτώσεις δύο μεγάλων διαδοχικών κρίσεων – της υγειονομικής και της ενεργειακής, στις οποίες προστίθεται τώρα ο καλπάζων πληθωρισμός.
Σε διάστημα μικρότερο των δυόμισυ ετών η κυβέρνηση έχει ήδη διαθέσει γι αυτό τον σκοπό σχεδόν 50 δισ. ευρώ. Κανένας δεν μπορεί να πεί ότι είναι λίγα ή πάρα πολλά. Το ζήτημα είναι πώς μοιράζονται, σε ποιούς πηγαίνουν αυτά τα χρήματα, για ποιό σκοπό – και γενικά αν “πιάνουν τόπο”.
Μέχρι τώρα έχουμε δει μέτρα οριζόντια, με τα οποία μοιράζονται χρήματα σε όλους - έχοντες και μη, οικονομικά ευάλωτους και νοικοκυριά της μεσαίας τάξης. Οταν τα διατιθέμενα ποσά είναι ούτως ή άλλως περιορισμένα στα όρια των δημοσιονομικών δυνατοτήτων, τα χρήματα που φθάνουν στους πραγματικά έχοντες ανάγκη, στους οικονομικά ασθενέστερους, δεν είναι φυσικά αρκετά για να τους εξασφαλίσουν ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης.
Ετσι, πέρα από αναποτελεσματικά, πολλά από τα μέτρα στήριξης καταλήγουν να είναι και κοινωνικά “άδικα”. Αυτό το αναγνωρίζει ακόμη και το ΔΝΤ, που συνιστά να ενισχύονται μόνο οι οικονομικά ευάλωτοι και οι “έχοντες” να πληρώνουν όλο το κόστος
Το χειρότερο είναι ότι αυτά αυτά τα χρήματα δεν προέρχονται από δημοσιονομικά πλεονάσματα, αλλά από δανεισμό. Το υπερχρεωμένο κράτος δανείζεται και μοιράζει επιδοτήσεις χωρίς εισοδηματικά κριτήρια, με προεκλογική λογική.
X. N.
