Η τραγωδία των Τεμπών άλλαξε τις πολιτικές ισορροπίες, διαμόρφωσε νέα δεδομένα και κυρίως αναζωπύρωσε τη συζήτηση σχετικά με τις μετεκλογικές συνεργασίες. Η δημοσκοπική ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας αμφισβητείται εντόνως όπως φυσικά και η προοπτική κατάκτησης της αυτοδυναμίας στις επαναληπτικές εκλογές. Η ΝΔ ψάχνει για παρτενέρ, για ζωτικό χώρο προερχόμενο κυρίως από το Κέντρο, ενώ από την ίδια «πηγή» θέλει να αντλήσει ψηφοφόρους και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μοιάζει στα χαρτιά με τον ιδανικό «συνεργάτη» σε μια κυβέρνηση συνασπισμού για αμφότερα τα κόμματα εξουσίας. Η δημοσκοπική άνοδος που καταγράφηκε μετά την ανάληψη της ηγεσίας από το Νίκο Ανδρουλάκη, ανέδειξε ξανά την κομβική του θέση στο πολιτικό «γίγνεσθαι». Πλέον, όμως κατέχει-χωρίς υπερβολή- ρόλο κλειδί στη διαμόρφωση των ισορροπιών και κυρίως της μετεκλογικής εικόνας που θα σχηματιστεί στη χώρα.
Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούν τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να υποδαυλίσουν κάθε πιθανή προσέγγιση προς αυτό που επιχειρεί ο βασικός τους αντίπαλος. Θέτουν επί των ευθυνών του τον Νίκο Ανδρουλάκη και το ΠΑΣΟΚ, μιλώντας ανοιχτά για ακυβερνησία της χώρας, εκτιμώντας ότι θα τον «αναγκάσουν» να δεσμευτεί τώρα ή πριν τις εκλογές για ενδεχόμενη συνεργασία.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης θέλει να «παίξει» με τους δικούς του όρους, αποφεύγοντας να συρθεί σ’ ένα μετεκλογικό πλαίσιο που οι άλλοι θα έχουν ορίσει. Η θέση για κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό ούτε τον Μητσοτάκη ούτε τον Τσίπρα, αλλά με άλλον επικεφαλής, βρίσκεται στην προμετωπίδα της πολιτικής συζήτησης. Ερμηνεύτηκε ως κόψιμο των γεφυρών με τη Νέα Δημοκρατία και ηχηρό μήνυμα προς την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δημιούργησε το πεδίο ισχυρής κριτικής προερχόμενης κυρίως από το Μαξίμου .
Οι κυβερνητικοί κύκλοι, μέσω και των φίλιων ΜΜΕ, συνεχίζουν την πίεση προς τον Νίκο Ανδρουλάκη να αποκαλύψει ποιος είναι ο άγνωστος Χ, ο εκλεκτός του για τον πρωθυπουργικό θώκο σε περίπτωση μετεκλογικής συνέργειας. Ο επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ αρνείται να εισέλθει σε ονοματολογία, αφήνοντας ακόμα και σε αυτόκλητους υποψήφιους, όπως για παράδειγμα ο Ευάγγελος Βενιζέλος, να δηλώσει παρών σε μια ενδεχόμενη πολιτική πρόσκληση. Το σενάριο Βενιζέλου, θα έμοιαζε με ιδανικό, πάντως, για τη Νέα Δημοκρατία, καθώς ο πρώην αντιπρόεδρος επί κυβέρνησης Σαμαρά, είναι αρεστός στον κεντροδεξιό «πυρήνα» του κόμματος και αποτελεί πρόσωπο με ισχυρή αποδοχή.
Ο Ανδρουλάκης, όμως, δεν μίλησε με ονόματα, ενώ στη πολιτική σημειολογία της επικαιρότητας, έχει εξέχουσα σημασία η παρέμβαση του Γιώργου Παπανδρέου και η δήλωση στήριξης στην πολιτική θέση-επιλογή του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ.
Οι κεντρώοι ψηφοφόροι και το χαρτί της ακυβερνησίας
Ο χώρος του κέντρου και οι κεντρώοι ψηφοφόροι που αποτελούν το μήλον της έριδος, τάσσονται παραδοσιακά υπέρ των σίγουρων λύσεων και πολιτικών σχημάτων που προσφέρουν σταθερότητα. Υπό αυτή την έννοια εκτιμάται ότι κυρίως η Νέα Δημοκρατία θα ποντάρει στο «χαρτί» της ακυβερνησίας που ενισχύει η στάση Ανδρουλάκη, προσδοκώντας να πάρει με το μέρος της ένα ισχυρό ρεύμα κεντρώων ψηφοφόρων. Παράλληλα, όμως, τα κυβερνητικά στελέχη αναγνωρίζουν ότι υπό τις παρούσες συνθήκες… διαπραγμάτευσης που θέτει ο Νίκος Ανδρουλάκης, καθιστά απαγορευτική κάθε προσέγγιση ή συζήτηση και μετατρέπει σε μονόδρομο τον στόχο της αυτοδυναμίας στις δεύτερες εκλογές.
Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ, με εκπεφρασμένη την πρόταση –εδώ και καιρό στο ΠΑΣΟΚ, για τη δημιουργία ενός διευρυμένου κεντροαριστερού συνασπισμού, δεν έχει εγκαταλείψει το «φλερτ» με το εν λόγω κόμμα και την ηγεσία του. Οι πόρτες, όμως, της συνεργασίας, παραμένουν μισόκλειστες.
