Συνεχείς ήττες των servicers: Δύο νέες δικαστικές αποφάσεις

Ακύρωση Πλειστηριασμού

Η υπ' αριθμόν 40367/2025 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης έκρινε επί ανακοπής του άρθρου 933 ΚΠολΔ και οδήγησε στην ακύρωση ηλεκτρονικού πλειστηριασμού, της έκθεσης αναγκαστικού πλειστηριασμού και της περίληψης κατακυρωτικής έκθεσης. Ο πλειστηριασμός είχε διενεργηθεί την 19η Ιουνίου 2024 με επίσπευση της πρώτης καθ' ης, εταιρείας διαχείρισης απαιτήσεων του Ν. 4354/2015, και το ακίνητο είχε κατακυρωθεί στη δεύτερη καθ' ης, μια μονοπρόσωπη ανώνυμη εταιρεία ακινήτων.

Ο πρόσφορος λόγος ακύρωσης που έγινε δεκτός ως ουσιαστικά βάσιμος ήταν ο πέμπτος λόγος ανακοπής. Η ανακόπτουσα υποστήριξε ότι δεν αποδεικνυόταν πως το πρόσωπο το οποίο υπέβαλλε αίτηση συμμετοχής και πλειοδότησε στον πλειστηριασμό εκπροσωπούσε νόμιμα την υπερθεματίστρια ανώνυμη εταιρία (δεύτερη καθ' ης).

Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι, σύμφωνα με τα έγγραφα του πλειστηριασμού, ο εκπρόσωπος της υπερθεματίστριας για την υποβολή της αίτησης και τη συμμετοχή στον ηλεκτρονικό πλειστηριασμό εμφανίστηκε χωρίς να προκύπτει από οποιοδήποτε έγγραφο ή μνεία στις συνταχθείσες για τον πλειστηριασμό πράξεις ότι διέθετε σχετική εξουσία εκπροσώπησης ή ότι είχε εξουσιοδοτηθεί από αυτήν για να προβεί στις προαναφερθείσες ενέργειες για λογαριασμό της.

Ακόμη και το πληρεξούσιο που προσκόμισε η επισπεύδουσα (πρώτη καθ' ης) δεν απέδειξε την πληρεξουσιότητα. Παρόλο που το πληρεξούσιο παρείχε εντολή και πληρεξουσιότητα σε δεκαεννέα (19) φυσικά πρόσωπα να συμμετέχουν σε πλειστηριασμούς υπέρ της υπερθεματίστριας εταιρείας, τα στοιχεία του προσώπου που πράγματι ενήργησε κατά τον επίδικο πλειστηριασμό δεν περιλαμβάνονταν στον ενσωματωμένο κατάλογο του πληρεξουσίου. Συνεπώς, η έλλειψη απόδειξης της νόμιμης πληρεξουσιότητας του πλειοδότη αποτέλεσε βασική τυπική πλημμέλεια, οδηγώντας στην ακύρωση του πλειστηριασμού και των επακόλουθων πράξεων.

Ακύρωση διαταγής πληρωμής

Η 40093/2025 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης έκανε δεκτές την ανακοπή κατά της διαταγής πληρωμής (άρθρο 632 ΚΠολΔ) και την ανακοπή κατά της εκτέλεσης (άρθρο 933 ΚΠολΔ) και ακύρωσε τη διαταγή πληρωμής, καθώς και την επιταγή προς πληρωμή.

Ο δέκατος λόγος ανακοπής που κρίθηκε νόμιμος και ουσιαστικά βάσιμος επικεντρώθηκε στην ακυρότητα της καταγγελίας της σύμβασης δανείου. Η ανακόπτουσα ισχυρίστηκε ότι η εξώδικη δήλωση καταγγελίας της σύμβασης δανείου (από 09.07.2012), που είχε συνάψει με την αρχική τράπεζα, υπογράφηκε από φυσικό πρόσωπο (τη φερόμενη ως νόμιμη εκπρόσωπο) αλλά της επιδόθηκε την 23.07.2012 χωρίς να συνεπιδοθεί το πληρεξούσιο έγγραφο του προσώπου αυτού.

Το Δικαστήριο έλαβε υπόψη του τη διάταξη του άρθρου 226 ΑΚ, η οποία απαιτεί για την επιχείρηση μονομερούς απευθυντέας δικαιοπραξίας (όπως η καταγγελία) από πληρεξούσιο την επίδειξη του πληρεξουσίου εγγράφου. Παρόλο που η ανακόπτουσα παρέλαβε την καταγγελία χωρίς να την αποκρούσει αμέσως, αμφισβήτησε το κύρος της το πρώτον με την ανακοπή. Υπό αυτές τις συνθήκες, το κύρος της καταγγελίας εξαρτάται από το αν ο καταγγέλλων αποδείξει την ύπαρξη πληρεξουσιότητας.

Στην προκειμένη περίπτωση, η καθ' ης (εταιρεία διαχείρισης) ουδόλως απέδειξε την ύπαρξη εξουσίας του αναφερόμενου στην καταγγελία προσώπου να προβαίνει σε καταγγελίες δανειακών συμβάσεων, καθώς δεν προσκόμισε κανένα αποδεικτικό έγγραφο της εν λόγω εξουσίας. Ελλείψει απόδειξης πληρεξουσιότητας, η καταγγελία της σύμβασης δανείου κρίθηκε άκυρη και δεν παρήγαγε έννομα αποτελέσματα.

Συνεπώς, το σύνολο του υπολοίπου του δανείου δεν κατέστη ληξιπρόθεσμο και απαιτητό, με αποτέλεσμα η απαίτηση για την οποία εκδόθηκε η διαταγή πληρωμής να μην ήταν ληξιπρόθεσμη και απαιτητή κατά την υποβολή της αίτησης , οδηγώντας στην ακύρωσή της.