Ενώ η στάση του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα προκαλεί συζητήσεις και ακούγονται πολλά σενάρια "επιστροφής" του επικεφαλής νέου αριστερού σχήματος, ο ξαδελφος του πρώην βουλευτής Γιώργος Τσίπρας αποχωρεί από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Την αποχώρηση του γνωστοποίησε σήμερα με επιστολή προς στην Οργάνωση Μελών Μαγούλας όπου ανήκε και τη Νομαρχιακή Επιτροπή Δυτικής Αττικής.
Στην επιστολή του επικρίνει έντονα τους χειρισμούς της κομματικής ηγεσίας από την εποχή της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ και εκφράζει την απογοήτευσή του για τη σημερινή κατάσταση του κόμματος. Στο κείμενο αποχώρησης που απέστειλε στην Οργάνωση Μελών Μαγούλας και τη Νομαρχιακή Επιτροπή Δυτικής Αττικής αναφέρει μεταξύ άλλων:
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εδώ και καιρό περάσει από την αναξιοπιστία που αποτυπώθηκε στη δραματική συρρίκνωση των εκλογών του 2023, στην ανυποληψία: δεν είναι ότι ο κόσμος απλώς δεν πιστεύει ότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτελέσει εναλλακτική προοπτική, αλλά δεν πιστεύει καν για πολλά από τα επώνυμα στελέχη του ότι πιστεύουν αυτά που λένε. Μοιάζουν όλα ένα παιχνίδι. Έχουν άδικο;
Παράλληλα κάνει λόγο για την περίοδο προεδρίας του Στέφανου Κασσελάκη, λέγοντας πως «το μεγαλύτερο λάθος με την εκλογή Κασσελάκη δεν ήταν το ρίσκο του πρώτου τυχόντα αλλά η αυταπάτη ότι το στελεχικό δυναμικό είχε όρια και κριτήρια στο τι ήταν διατεθειμένο να καταπιεί. Αποδείχτηκε ότι ένα μεγάλο μέρος δεν είχε τέτοια όρια».
Καταληκτικά ο κ. Τσίπρας τόνισε ότι «αν η κάκιστη πολιτική λειτουργία, που κληρονομήθηκε κυρίως από τον παλιό Συνασπισμό και επιδεινώθηκε στον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ, με απουσία της ίδιας της πολιτικής, ή με την αυτοαναφορικότητα να υποκαθιστά την πολιτική, αναπαραχθεί σε οποιοδήποτε νέο εγχείρημα, με ή χωρίς "ενότητα της Κεντροαριστεράς", είναι δεδομένη η κατάληξή του».
Η επιστολή παραίτησης
«Προς την ΟΜ Μαγούλας και τη ΝΕ Δυτικής Αττικής
Σας γνωστοποιώ την αποχώρησή μου και τυπικά από μέλος του ΣΥΡΙΖΑ‐ΠΣ. Όπως γνωρίζετε, από τα τέλη του 2024 έχω πάψει να συμμετέχω ενεργά σε κομματικές διαδικασίες και στην ομιλία μου στην ΚΕ 24/3/2025 δήλωσα ότι ήταν η τελευταία συμμετοχή μου στο όργανο. Είναι αυτονόητο ότι η επιλογή μου αυτή δεν έχει να κάνει με τους συντρόφους στη Δυτική Αττική και τα χιλιάδες μέλη από όλη την Ελλάδα που γνώρισα και συνεργάστηκα τα προηγούμενα 20 χρόνια. Άλλωστε το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος έχει αποστασιοποιηθεί όπως φάνηκε και από το συνέδριο.
Η εικόνα του κόμματος που έχει διαμορφωθεί στη συνείδηση των περισσότερων πρώην ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ‐ΠΣ είναι ότι αυτό που κυρίως ενδιαφέρει πολλά από τα επώνυμα στελέχη του είναι η αναπαραγωγή θέσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εδώ και καιρό περάσει από την αναξιοπιστία που αποτυπώθηκε στη δραματική συρρίκνωση των εκλογών του 2023, στην ανυποληψία: δεν είναι ότι ο κόσμος απλώς δεν πιστεύει ότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αποτελέσει εναλλακτική προοπτική, αλλά δεν πιστεύει καν για πολλά από τα επώνυμα στελέχη του ότι πιστεύουν αυτά που λένε. Μοιάζουν όλα ένα παιχνίδι. Έχουν άδικο;
Δύο επισημάνσεις για να ξεκαθαρίσω τη δική μου θέση για την κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ.
1. Με την ήττα στις εκλογές του 2023 ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν ήδη σε βαθιά κρίση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η περίοδος Κασσελάκη και η μετά από αυτήν ήταν η ταφόπλακα, αλλά η κρίση ήταν ήδη βαθιά. Η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όλων των πτερύγων του ΣΥΡΙΖΑ, να καταπιαστεί με τις αιτίες της κρίσης προδιέγραψε την μετέπειτα πορεία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να κάνει πολλά την περίοδο διακυβέρνησης 2015‐2019 ακόμη και εντός μνημονίου. Αναφέρομαι στην περίοδο μετά τις εκλογές Σεπτεμβρίου 2015. Έκανε πολύ λιγότερα απ’ όσα μπορούσε.
Δεν αποτελεί άλλοθι το πόσο διαφορετική ήταν η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από αυτή της ΝΔ, αν βγήκε η χώρα από τα μνημόνια ή αν ήταν χρηστή η διαχείριση συγκριτικά με τη σημερινή κλεπτοκρατία. Το βασικό ζητούμενο ήταν να χαραχτεί μια διαφορετική προοπτική για τη χώρα και την κοινωνική πλειοψηφία, διαφορετική από την πολιτική πριν τα μνημόνια και διαφορετική από τη σημερινή, να πειστεί μια κοινωνική πλειοψηφία ότι μια τέτοια προοπτική είναι εφικτή.
Στην οικονομία, στην εξωτερική πολιτική, στο κράτος. Σε αυτό βασικό ζητούμενο ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε, και δεν υπήρξε ποτέ σοβαρός απολογισμός για μη θιχτούν πρόσωπα και πολιτικές επιλογές. Δεν απέτυχε γιατί μέχρι το 2018 ήμασταν σε μνημόνιο. Ούτε απέτυχε μόνο λόγω ανικανότητας, αλλά κυρίως γιατί δεν υπήρξε η απαιτούμενη πολιτική βούληση και πρόθεση για τη χάραξη μιας τέτοιας προοπτικής, πόσο μάλλον ο σχεδιασμός.
Συνεχίσαμε την περίοδο 2019‐23 να υπερασπιζόμαστε λάθος επιλογές και αστοχίες της περιόδου διακυβέρνησης δίνοντας τροφή στο αντι‐ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και κάνοντας ζημιά στον εαυτό μας.
Η αυτοναφορικότητα πήρε τη θέση ενός σοβαρού απολογισμού και χάραξης μιας διορθωτικής πορείας. Το 32% του 2019 και η προσμονή τότε χιλιάδων και χιλιάδων κόσμου για τη συγκρότηση μιας μεγάλης προοδευτικής παράταξης (εξαγγελία του Αλέξη Τσίπρα το βράδυ των εκλογών) ήταν η καλύτερη αφετηρία για μια τέτοια διορθωτική πορεία που ποτέ δεν ήρθε, ενώ υπήρχαν οι δυνατότητες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2019‐23 είχε αντικειμενικά τη δυνατότητα να αναπροσδιορίσει τον εαυτό του και να αλλάξει το χάρτη του προοδευτικού χώρου. Η πλειοψηφία της κοινωνικής και κομματικής βάσης το ήθελε αλλά σε ηγετικό επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το αντιμετώπισε ποτέ με σοβαρό τρόπο. Δεν αναφέρομαι στην Ομπρέλα που είχε μια δική της μειοψηφική άποψη αλλά στο υπόλοιπο και τελικά στο σύνολο.
Η περίοδος 2019‐23 είναι η μόνη για την οποία έγινε αργότερα ένας κάποιος απολογισμός και δεν επεκτείνομαι. Το 32% του 2019 ήταν μόνο μια δεύτερη ευκαιρία που απλόχερα έδωσε ο κόσμος παρά τα μεγάλα παράπονα που δικαιολογημένα είχε. Διαψεύστηκε και ακολούθησε η τιμωρία και κατάρρευση στις εκλογές του 2023. Ενδεικτικά, είναι κοινό μυστικό ότι οι απόψεις που εξέφρασε ο Γ. Κατρούγκαλος τη μοιραία Τετάρτη πριν τις εκλογές ήταν πλειοψηφικές σε ένα στελεχικό δυναμικό που ποτέ δεν καταπιάστηκε σοβαρά με το τι ήταν σωστό και τι όχι. Αυτή ήταν μια παγιωμένη «κουλτούρα» λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ σε ηγετικό επίπεδο.
