Γεγονός καθοριστικής σημασίας για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και για τη μελλοντική διαμόρφωση του πολιτικού-κομματικού χάρτη θα αποδειχθεί βραχυπρόθεσμα και σε βάθος χρόνου το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών για την ανάδειξη νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Απογοητευμένοι από τις δύο διαδοχικές ήττες και από την έλλειψη προοπτικής, τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αναζήτησαν την ελπίδα. Επέλεξαν το “καινούργιο”, χωρίς να γνωρίζουν τι είναι – αρκεί το ότι έρχεται με ακαθόριστες υποσχέσεις και δημιουργεί προσδοκίες για αναζωογόνηση μιας καθημαγμένης πολιτικής παράταξης.
Δεν είναι απλώς μιά αλλαγή σελίδας για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ όπως τον γνωρίζαμε και η αφετηρία μιάς πορείας μετασχηματισμού που τον απομακρύνει από τις ιστορικές του ρίζες,αλλά ταυτόχρονα τον φέρνει σε μεγαλύτερη αντιστοιχία με την κοινωνική και την εκλογική του βάση.
Αλλαγή φυσιογνωμίας και ταυτότητας
Η αλλαγή προφίλ και ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας δεν θα συντελεστεί βέβαια εν μια νυκτί, με την ανάληψη της προεδρίας από τον Στέφανο Κασσελάκη. Θα είναι το αποτέλεσμα έντονων εσωκομματικών διεργασιών, ζυμώσεων και αλλαγών στα ανώτατα συλλογικά όργανα του κόμματος, που μπορεί να προκαλέσουν ρήξεις και να οδηγήσουν ενδεχομένως σε ηχηρές αποχωρήσεις και σε διάσπαση.
Αλλωστε ο νέος πρόεδρος θα είναι “πρώτος μεταξύ ίσων” στην ηγετική ομάδα και δεν θα έχει τη δυνατότητα να επιβάλει επιλογές, τακτικές και στρατηγικές κινήσεις, ώσπου να αποκτήσει -εάν μπορέσει – τον έλεγχο της Κεντρικής Επιτροπής και της Πολιτικής Γραμματείας στο επικείμενο Συνέδριο του κόμματος.
Το βέβαια είναι ότι μέσα από συγκρούσεις και συμβιβασμούς, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αλλάξει φυσιογνωμία, ακολουθώντας με μεγαλύτερη συνέπεια τον δρόμο της διεύρυνσης-μετατόπισης προς το Κέντρο – μιά πορεία την οποία χάραξε και προσπάθησε να επιβάλει ο Αλέξης Τσίπρας, ως στρατηγική επιλογή για την επάνοδο του κόμματος στην εξουσία.
Μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει σε φάση αποσύνθεσης και ανασύνθεσης/ανασυγκρότησης ολόκληρος ο πολιτικός χώρος της Αριστεράς, που εκτείνεται από τα υπολείμματα της “νεοκομμουνιστικής Αριστεράς” μέχρι την “ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία” εντός και εκτός του ΠΑΣΟΚ. Οι εξελίξεις δεν θα αφήσουν ανεπηρέαστο κανένα κόμμα του δημοκρατικού τόξου, καθώς ο πολιτικός χάρτης θα αναδιαμορφώνεται.
Ζητούμενο η ενότητα
Προς το παρόν, το πρώτο ζήτημα που καλείται να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί ο νέος πρόεδρος είναι η διατήρηση της ενότητας, της συνοχής και της ομοψυχίας στο κόμμα. Στη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας των υποψηφίων, οι τόνοι ανέβηκαν και πολλοί “είδαν” να πλανάται πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ το “φάντασμα της διάσπασης”. Τις τελευταίες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, τα “μαχαίρια μπήκαν στά θηκάρια” και από παντού δίνονταν μηνύματα ενότητας.
Πρόκειται για εκεχειρία που δεν θα διαρκέσει πολύ; Κανένας δεν έχει κατηγορηματική απάντηση. Οι διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών (ουσιαστικά μεταξύ των ομάδων στελεχών που υποστήριξαν τους δύο υποψήφιους) είναι μεγάλες και η “συγκατοίκηση” μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολη – έως και “αβίωτη” σε βάθος χρόνου. Ισως επειδή οι διαφορές αφορούν την πολιτική ταυτότητα και την ουσιαστική φυσιογνωμία του κόμματος. Αν δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ θα θέλει και θα μπορεί να επιμένει ότι είναι αριστερό κόμμα.
Οι συμπαραταχθέντες με τον Κασσελάκη θέλουν ένα κόμμα light Αριστεράς, που θα κινηθεί ΣΥΡρΙΖΑ στο Κέντρο, προσπαθώντας να διεμβολίσει τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι βέβαιο ότι το ίδιο θέλουν και τα δεκάδες χιλιάδες μέλη που ψήφισαν τον .. “ουρανοκατέβατο” νέο ηγέτη. Σίγουρα όμως θέλουν να επανέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ σε τροχιά εξουσίας – και πιστεύουν (ή ελπίζουν) ότι με τον Κασσελάκη θα το επιτύχει
Χ. ΝΙΑΚΑΣ
