Η κατάθλιψη, την οποία ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αποκαλεί «κύρια αιτία ανικανότητας στον κόσμο», επηρεάζει 350 εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά πλήττει περισσότερο τους φτωχούς. Μια έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι εκείνοι που έπεσαν στην χαμηλότερη κοινωνικοοικονομική ομάδα μέσα σε οποιονδήποτε δεδομένο πληθυσμό είχαν πολύ περισσότερες πιθανότητες να υποφέρουν από σοβαρή κατάθλιψη από ό,τι όσοι ήταν στην υψηλότερη ομάδα. Στις αναπτυσσόμενες χώρες, η κατάθλιψη και οι ψυχικές ασθένειες επιδεινώνονται από τις συγκρούσεις, την ακραία φτώχεια και άλλα δεινά. Για παράδειγμα, στην Ουγκάντα, μια χώρα με δυσανάλογα πλήγματα από κοινωνικές αναταραχές και επιδημίες του ιού HIV, τα ποσοστά κατάθλιψης κυμαίνονται μεταξύ 21% και 25%. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η κατάθλιψη επηρεάζει το 10% του πληθυσμού.
Στην πραγματικότητα, , η ψυχική υγεία δεν αποτελεί πρόβλημα αποκλειστικά του αναπτυγμένου κόσμου: Διαταραχές όπως η κατάθλιψη είναι εκτεταμένες στις αναπτυσσόμενες χώρες. Η κατάθλιψη φυσικά επιφέρει μεγάλο ψυχολογικό κόστος, αλλά έχει και οικονομικό κόστος, γιατί μειώνει την ικανότητα των ατόμων να λειτουργούν στην καθημερινή τους ζωή. Κατά συνέπεια, η αντιμετώπιση της κατάθλιψης στις αναπτυσσόμενες χώρες έχει αποδειχθεί ότι ενισχύσει την οικονομική παραγωγικότητα, ιδίως μεταξύ εκείνων των ατόμων που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση.
Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία των ψυχικά ασθενών δεν λαμβάνουν κανενός είδους φροντίδα -πάνω από το 80% αφήνεται χωρίς θεραπεία στις αναπτυσσόμενες χώρες. Υπάρχουν δυο προβλήματα, σε ό, τι αφορά την θεραπεία. Κατ’ αρχάς, η ψυχική ασθένεια εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο σε όλους τους πολιτισμούς, πράγμα που σημαίνει ότι η αντιμετώπισή της απαιτεί διαφορετική μεθοδολογία στην Καμπάλα της Ουγκάντα, από ό, τι εφαρμόζεται, για παράδειγμα, στο Princeton του New Jersey. Το δεύτερο διαφαινόμενο ζήτημα είναι η εξαιρετικά μεγάλη έλλειψη επαγγελματιών ψυχικής υγείας στις αναπτυσσόμενες χώρες. Οι χώρες υψηλού εισοδήματος έχουν 10,5 ψυχίατρους ανά 100.000 ανθρώπους ˑ ο αντίστοιχος μέσος όρος μεταξύ των χωρών με χαμηλό εισόδημα είναι 0,06 . Η Ρουάντα, για παράδειγμα, έχει μόνο 6 ψυχιάτρους σε ολόκληρη την χώρα (για έναν πληθυσμό περίπου 12 εκατομμυρίων) και η Γκάνα έχει μόνο 12 σε εθνικό επίπεδο (για έναν πληθυσμό περίπου 26 εκατομμυρίων). Ακόμη λιγότεροι είναι οι ψυχίατροι που εργάζονται στον δημόσιο τομέα ή σε αγροτικές περιοχές.
ΠΗΓΗ: premium.paratiritis.gr
