Πρόκειται για δύο εντελώς ξεχωριστές καταστάσεις: η Μ.Βρετανία διαπραγματεύεται για την παραμονή στην ΕΕ και η Καταλωνία για την ανεξαρτησία της . Μήπως όμως αυτές οι δύο διαφορετικές καταστάσεις δείχνουν το ευρωπαϊκό μέλλον;
Ο καταλανικός εθνικισμό καταγράφεται ήδη από τον Μεσαίωνα, όταν η περιοχή υπήρχε ως Πριγκιπάτο της Καταλονίας, πριν ενσωματωθεί στο Βασίλειο της Αραγονίας και αργότερα στο Βασίλειο της Ισπανίας, όταν τα στέμματα της Αραγονίας και της Καστίλλης ενώθηκαν κατά τον 15ο αιώνα.
Στα μέσα Ιανουαρίου, η Καταλονία ανάδειξε μια νέα κυβέρνηση που υποσχέθηκε να φέρει την ανεξαρτησία σε αυτή την έντονα αυτονομιστική περιοχή των 7,5 εκατομμυρίων ανθρώπων που βρίσκεται ανάμεσα στην Ισπανία και την Γαλλία.
Για πρώτη φορά από τότε που η Ισπανία έγινε δημοκρατία το 1978, μετά από τέσσερις δεκαετίες δικτατορίας υπό το καθεστώς του αρχιστράτηγου Φρανσίσκο Φράνκο (καθεστώς τόσο βαθιά αντι-περιφερειακό που απαγόρευσε όλα τα σύμβολα της καταλανικής κουλτούρας, όπως την καταλανική γλώσσα και την σημαία), ένα πολιτικό κίνημα εξαιρετικά επικεντρωμένο στην ανεξαρτησία έχει κερδίσει την πλειοψηφία των εδρών στο κοινοβούλιο της Καταλονίας.
Για την κεντρική κυβέρνηση στην Μαδρίτη, η αντιπαράθεση με την Καταλονία, η οποία αντιπροσωπεύει το 20% της οικονομικής δραστηριότητας της Ισπανίας και περίπου το ίδιο ποσοστό του ισπανικού πληθυσμού, δεν θα μπορούσε να έρθει σε χειρότερη στιγμή.
Το ζήτημα του βρετανικού δημοψηφίσματος που αναμένεται να διεξαχθεί εντός της επόμενης χρονιάς για την παραμονή ή όχι της Βρετανίας στην ΕΕ ήδη βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της ΕΕ.Ο Ντέιβιντ Κάμερον ζητά τέσσερα προαπαιτούμενα προκειμένου ο ίδιος να ηγηθεί της εκστρατείας για την παραμονή της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση στο δημοψήφισμα το οποίο αναμένεται να διεξαχθεί μέχρι τον Ιούλιο του 2016.
Αυτά είναι: η ανταγωνιστικότητα και η διασφάλιση του χρηματοπιστωτικού στάτους του Λονδίνου, μεγαλύτερες νομοθετικές δικαιοδοσίες στα εθνικά κοινοβούλια, ισότιμη μεταχείριση των χωρών εκτός Ευρωζώνης στη λήψη αποφάσεων που έχουν οικονομικές επιπτώσεις και στις ίδιες και τον περιορισμό της εσωτερικής μετανάστευσης εντός της ΕΕ.Στα πρώτα τρία ζητήματα Βρυξέλλες και Λονδίνο έχουν ήδη συγκλίνει, ενώ το μεγαλύτερο και πλέον δυσεπίλυτο πρόβλημα αφορά την εσωτερική μετανάστευση.
Παρόλα αυτά, θέλοντας να προσεταιριστεί το Λονδίνο, ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ συμφώνησε κατ΄αρχήν με τον βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον να θεσπιστεί ένα «φρένο κινδύνου» για τον περιορισμό των επιδομάτων προς τους πολίτες της ΕΕ, το οποίο θα ενεργοποιείται σε περίπτωση που το βρετανικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης είτε επιβαρύνεται υπερβολικά, είτε πλήττεται από επαναλαμβανόμενες καταχρήσεις.
