Έξι υποψήφιοι διεκδικούν τη θέση του προέδρου του Eurogroup, αλλά ο διάδοχος Γερούν Ντέισελμπλουμ θα είναι προϊόν συσχετισμών δυνάμεων και ισορροπιών μεταξύ του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των σοσιαλιστών και των Φιλελεύθερων.
Οι διαδικασίες εκλογής ξεκινούν από τη Δευτέρα, 6 Νοεμβρίου, στη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης και θα ολοκληρωθούν με την εκλογή, που θα γίνει στο Eurogroup της 4ης Δεκεμβρίου. Οι υποψήφιοι, θα πρέπει να υποβάλλουν γραπτώς τη Δευτέρα το ενδιαφέρον τους, ώστε να αρχίσει και επίσημα η διαδικασία.
Σύμφωνα με τις παραμέτρους που θέτουν οι Βρυξέλλες, ο νέος πρόεδρος του Eurogroup δύσκολα θα είναι Χριστιανοδημοκράτης, καθώς σχεδόν όλη η ηγεσία της ΕΕ προέρχεται από το ΕΛΚ, αφού μέλη του είναι ήδη επικεφαλής της Κομισιόν (Ζ.Κ. Γιούνκερ) του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (Τουσκ) και της Ευρωβουλής (Ταγιάνι).
Οπότε οι πολιτικοί χώροι από τους οποίους λογικά θα επιλεγεί ο πρόεδρος του Eurogroup, είναι οι σοσιαλιστές και οι φιλελεύθεροι.
Ταυτόχρονα όμως, το Βερολίνο που παίζει καθοριστικό ρόλο στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν θα ήθελε επικεφαλής του Eurogroup, κάποιον που θα είναι ελαστικός με τις χώρες που παραβαίνουν τους δημοσιονομικούς κανόνες. Δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στο χώρο στη χώρα, από την οποία προέρχεται, αλλά στην ικανότητά του να εφαρμόζει τη «γραμμή» της Γερμανίας. Άλλωστε ο απερχόμενος τον Ιανουάριο, Γερούν Ντέισελμπλουμ, προέρχεται από το ολλανδικό σοσιαλιστικό κόμμα, αλλά ήταν πιστός στη γραμμή του Βερολίνου και στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Ο ελληνικός ρεαλισμός
Η ελληνική πλευρά, στην προκειμένη διαδικασία, τηρεί μια ρεαλιστική στάση. Κατ΄ αρχήν δεν τάσσεται ανοιχτά υπέρ κάποιου υποψηφίου, καθώς (και εδώ υπεισέρχεται ο ρεαλισμός), εκείνο που την ενδιαφέρει είναι ο επόμενος Γερμανός υπουργός Οικονομικών και όχι ο πρόεδρος του Eurogroup.
Στη διάρκεια των τελευταίων επτά ετών της κρίσης και των μνημονίων, αποδείχτηκε πως σε όλες τις συνεδριάσεις του Eurogroup, το πρόβλημα η Ελλάδα το είχε με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος μπλόκαρε οποιαδήποτε ευνοϊκή απόφαση για την Ελλάδα ή καθοδηγούσε τις συνεδριάσεις.
Στο πλαίσιο αυτό, λογικό είναι, το ενδιαφέρον της Αθήνας, να εστιάζεται στον επόμενο ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας, ο οποίος θα ενορχηστρώνει την πολιτική της ευρωζώνης και λιγότερο στον πρόεδρο του Eurogroup.
Μάλιστα στο προσεχές οκτάμηνο, το ελληνικό ζήτημα θα κυριαρχήσει το ελληνικό ζήτημα, όχι από την αρνητική, αλλά υπό τη θετική πλευρά, καθώς το ορόσημο και η προοπτική είναι πλέον η έξοδος από το μνημόνιο στις 21 Αυγούστου 2018.
Αυτός ο οδικός χάρτης περιέχει αρκετούς σταθμούς, με κομβικό τη διευθέτηση του χρέους.
Η έναρξη των συζητήσεων για το χρέος τοποθετείται στις αρχές του 2018 και αφού στο μεταξύ έχει ολοκληρωθεί η τρίτη αξιολόγηση τον Δεκέμβριο.
Η ελάφρυνση του χρέους, αποτελεί και όρο για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, το οποίο πιέζει στην κατεύθυνση αυτή, αλλά τον τελευταίο λόγο έχει το Βερολίνο.
Είναι σαφές, πως ο νέος ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας, έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, από τον επόμενο πρόεδρο του Eurogroup.
Η εξάδα των υποψηφίων
Όπως έχει γίνει γνωστό στους κύκλους των Βρυξελλών, υποψηφιότητα για μια πενταετή θητεία στο Συμβούλιο Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης προτίθενται να υποβάλλουν:
1. Ο Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων Πιέρ Μοσκοβισί, αλλά θα πρέπει να αποχωρήσει από τη θέση του Επιτρόπου.
2. Ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μπρούνο Λε Μέρ.
3. Ο υπουργός Οικονομικών της Ισπανίας Λουίς Ντε Γκίντος.
4. Ο υπουργός Οικονομικών της Πορτογαλίας Μάριο Σεντένο.
5. Ο Σλοβάκος υπουργός Οικονομικών Πέτερ Καζεμίρ.
6. Ο υπουργός Οικονομικών του Λουξεμβούργου Πιέρ Γκραμένια.
