Είναι θεμελιώδες μέρος της ανθρώπινης φύσης να επινοεί διαφορετικούς τρόπους να βλέπει τον κόσμο. Η πολιτιστική, η ιστορική και η προσωπική μας ανατροφή παίζουν το ρόλο τους, παρέχοντας έννοιες και δομές πεποιθήσεων, που λειτουργούν ως φακός, μέσω του οποίου ερμηνεύουμε την πραγματικότητα.
Ένα μικρό αγόρι, πριν από εκατοντάδες χρόνια, κοίταζε έξω σε ένα σκοτεινό δάσος και άκουγε τέρατα να τριγυρίζουν μέσα. Μια μεσαιωνική μητέρα άνοιγε τα παράθυρα και αγόραζε μυρωδάτα λουλούδια γιατί νόμιζε ότι ο κακός αέρας ήταν αυτό που αρρώστησε το παιδί της.
Σήμερα, όσοι γεννήθηκαν σε μια δυτική πνευματική παράδοση (τουλάχιστον όσοι από εμάς δεν είναι Φυσικοί...) βλέπουν τις περισσότερες φορές τον χρόνο ως γραμμικό. Όπως με όλα, χωρίζουμε και ταξινομούμε τον κόσμο σύμφωνα με εμάς και ο χρόνος δεν διαφέρει. Μια ζωή έχει αρχή και τέλος. Όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο κατανοούμε τον κόσμο, ο χρόνος δεσμεύεται από δύο τελευταία σημεία. Όλα υπάρχουν σε μια γραμμή, με το «πριν» στο ένα άκρο και το «μετά» στο άλλο. Στη μέση αυτής της γραμμής βρισκόμαστε εμείς - αυτή τη στιγμή, που διαβάζουμε αυτή την πρόταση.
Αλλά γιατί η αντίληψή μας για το χρόνο - μόνο μια πιθανή κοσμοθεωρία - κυριαρχεί τόσο πολύ στην κατανόησή μας (ειδικά στη δυτική πνευματική παράδοση);
Μια σύγχυση στον χρόνο
Για μια φορά, δεν ξεκίνησαν όλα με τους Αρχαίους Έλληνες. Στην πραγματικότητα, οι Έλληνες φιλόσοφοι είχαν μερικές από τις καλύτερες και πιο έντονες συζητήσεις τους για το τι ήταν ο χρόνος. Ο Αντιφών πίστευε ότι ο χρόνος δεν «υπήρχε», αλλά μάλλον ήταν μια έννοια για τη μέτρηση του κόσμου (κάτι που ο Καντ θα τεκμηριώσει περίπου 2.000 χρόνια αργότερα). Ο Παρμενίδης και ο Ζήνων (των παραδόξων) έβλεπαν τον χρόνο ως ψευδαίσθηση. Το επιχείρημά τους ήταν ότι, αφού ο χρόνος σήμαινε ότι όλα πρέπει να αλλάξουν και αφού υπήρχαν τουλάχιστον κάποια πράγματα (όπως νοητικές αναπαραστάσεις) που δεν άλλαξαν, ο χρόνος δεν μπορεί να υπάρχει.
Το μόνο άτομο που είδε πραγματικά τον χρόνο ως ένα πράγμα που είχε «αρχή» ήταν ο Πλάτων, ο οποίος νόμιζε ότι ο χρόνος δημιουργήθηκε από τον Δημιουργό (αυτό που έκανε αυτός ο Δημιουργός πριν από το χρόνο είναι, ειλικρινά, ένας γρίφος). Η άποψη του Πλάτωνα ήταν μόνο μία και όχι απαραίτητα δημοφιλής. Ακόμη και ο μαθητής του, ο Αριστοτέλης, πίστευε ότι ο χρόνος δεν ήταν ένα ανεξάρτητο πράγμα, αλλά μόνο μια σχεσιακή έννοια μεταξύ των αντικειμένων.
Αλλά το μόνο που είχε σημασία ήταν ότι οι Χριστιανοί αγαπούσαν τον Πλάτωνα. Οι πρώτοι Χριστιανικοί Πατέρες της Εκκλησίας συνειδητοποίησαν γρήγορα ότι η αφήγηση για τη δημιουργία και η βιβλική αφήγηση της Τελευταία Κρίσης θα μπορούσαν να αντιστοιχιστούν πολύ καλά σε αυτή τη γραμμική άποψη του χρόνου.
Κληρονόμοι της χριστιανικής σκέψης
Έτσι, δεν μπορούμε να βρούμε καμία οριστική ή καθολικά αποδεκτή περιγραφή του χρόνου -πόσο μάλλον γραμμικό χρόνο- στην Αρχαία Ελλάδα. Για αυτό, χρειαζόμασταν κάποιου είδους «αρχή» και «τέλος» στη γραμμή του χρόνου. Χρειαζόμασταν, με λίγα λόγια, τη Γένεση και την Ημέρα της Κρίσης.
Ένα μεγάλο μέρος της Βίβλου αναφέρεται στα βάσανα. Πρόκειται για την εξορία, τη δίωξη και την απόπειρα γενοκτονίας του εβραϊκού λαού. Υπάρχουν ιστορίες μαρτύρων και αγίων που ρίχνονται στα λιοντάρια. Τι ωφελεί, λοιπόν, ένας Θεός αν δεν μπορούσε να προστατεύσει τον λαό του; Και τι δικαιοσύνη υπάρχει στην ιδέα ότι οι καταπιεστές ξεφεύγουν αλώβητοι; Η απάντηση ήρθε στην ιδέα της Ημέρας της Κρίσης - μια τελική αποκάλυψη «τέλους των ημερών» όπου οι αμαρτωλοί τιμωρούνται και οι άγιοι ανταμείβονται.
Όχι μόνο ήταν η Ημέρα της Κρίσης ένα βάλσαμο για όλα αυτά τα βάσανα, αλλά ενήργησε επίσης για να δομήσει ολόκληρο το σύμπαν. Ο χρόνος δεν ήταν κάποια ψευδαίσθηση, ούτε ήταν ένας άπειρος κύκλος. Μάλλον, ήταν μια σκόπιμη αφήγηση, γραμμένη και επιτηρούμενη από τον Θεό - τον "δικό μας" Θεό. Είχε ένα σχέδιο, και το «σήμερα» είναι μόνο ένα βήμα στην πορεία που μας χάραξε. Οι Πατέρες της Εκκλησίας και τα διάφορα συμβούλια που ήταν επιφορτισμένα να συνθέσουν την επίσημη, ορθόδοξη Βίβλο, γνώριζαν πολύ καλά ότι σκιαγραφούσαν μια ιστορία όπως κάθε άλλη: Αρχίζει, οι χαρακτήρες μεγαλώνουν και αλλάζουν στη μέση και τελειώνει.
Ιερός Χρόνος
Οι συνέπειες αυτής της άποψης - ότι ο Θεός δημιούργησε το σύμπαν με μια αφήγηση στο μυαλό - είναι ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Μας κάνει να πιστεύουμε ότι υπάρχει τάξη στην τρέλα και σκοπός στο χάος. Αυτή η ιδέα, που ονομάζεται «Ιερός Χρόνος», έδωσε νόημα στους Χριστιανούς και είναι κάτι που εξακολουθεί να εμποτίζει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον, αλλά η προεπιλεγμένη θέση ότι «σύγχρονο σημαίνει καλύτερο» είναι αυτή που οφείλει πολλά στη χριστιανική θεώρηση του χρόνου.
Όπως το θέτει ο θεολόγος Μάρτιν Πάλμερ, «ένα τεράστιο μέρος της κοινωνικής φιλοσοφίας, του σοσιαλισμού και του μαρξισμού κατά τη διάρκεια του 19ου και του 20ου αιώνα ανήκει στην αντίληψη ότι η ιστορία κινείται αναπόφευκτα προς έναν καλύτερο κόσμο. Αυτή η ένταση ουτοπίας/αποκάλυψης είναι αυτή που, μέχρι σήμερα, διαμορφώνει την κοινωνική πολιτική των σοσιαλιστικών κομμάτων σε όλο τον κόσμο».
Εν ολίγοις, όταν λέμε, «τα πράγματα θα πάνε καλά στο τέλος», υπάρχουν πολλά που εξαρτώνται από αυτή τη λέξη: τέλος.
Ο χρόνος είναι αλλαγή
Αν προσπαθήσουμε να αφαιρέσουμε όλες τις ιδεολογικές αποσκευές με τις οποίες γεννηθήκαμε, δεν υπάρχουν πολλά που να δείχνουν προς τον γραμμικό χρόνο. Ο ήλιος θα ανατείλει και θα πέσει. Ο χειμώνας θα περάσει και θα επανέλθει με χιονισμένη κανονικότητα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Γι' αυτό, σε τόσο μεγάλο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, ο χρόνος δεν θεωρείται ως μια πεπερασμένη, κλειστή γραμμή, αλλά ένας άπειρος, επαναλαμβανόμενος κύκλος.
Οι μυθολογίες των Μάγια και των Ίνκας παρουσίαζαν σε μεγάλο βαθμό κυκλικές και ατελείωτες ιστορίες. Στην ινδική φιλοσοφία, ο «τροχός του χρόνου» (Καλατσάκρα) βλέπει τις εποχές του σύμπαντος να έρχονται ξανά και ξανά. Οι Έλληνες Στωικοί (και, αργότερα, ο Νίτσε) πρόσφεραν μια εκδοχή της «αιώνιας επανάληψης» - όπου αυτός ο κόσμος, και αυτή η πραγματικότητα, θα ξαναγυρνούσε, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.
Φυσικά, ο χρόνος είναι ένα εξαιρετικά περίπλοκο ζήτημα και ένα θέμα που ακόμη και σήμερα ερευνάται ενδελεχώς. Όμως, φιλοσοφικά και φαινομενολογικά, ο Αριστοτέλης "χτύπησε το καρφί στο κεφάλι". Όπως εξηγεί ο Carlo Rovelli στο βιβλίο του, "The Order of Time":
Ο χρόνος, όπως πρότεινε ο Αριστοτέλης, είναι το μέτρο της αλλαγής. Μπορούμε να επιλέγουμε διαφορετικές μεταβλητές για τη μέτρηση αυτής της αλλαγής και καμία από αυτές δεν έχει όλα τα χαρακτηριστικά του χρόνου όπως τον βιώνουμε. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο κόσμος βρίσκεται σε μια αδιάκοπη διαδικασία αλλαγής.
Ο κόσμος αλλάζει. Είτε πρόκειται για ψευδαίσθηση είτε για πραγματική, γραμμική ή κυκλική, η αλλαγή συμβαίνει. Ίσως ο χρόνος είναι απλώς η γλώσσα που χρησιμοποιούμε για να προσπαθήσουμε να το εξηγήσουμε αυτό.
Καλή μας χρονιά λοιπόν!
