"Δεύτερη ζωή" με οικολογική υπεραξία κατάφερε να δώσει στις παλιές μπαταρίες μια ομάδα επιστημόνων στην Αυστρία. Στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Βιέννης (TU Wien), ο καθηγητής Günther Rupprechter και η ομάδα του κατάφεραν κάτι εντυπωσιακό: μετατρέπουν χρησιμοποιημένες μπαταρίες και φύλλα αλουμινίου σε έναν καταλύτη που μπορεί να παράγει μεθάνιο, δηλαδή καύσιμο, από διοξείδιο του άνθρακα.
Οι μπαταρίες νικελίου-μεταλλικού υδριδίου (Ni-MH), που υπάρχουν σε πολλές φορητές συσκευές, περιέχουν νικέλιο — ένα μέταλλο που μπορεί να είναι επικίνδυνο για το περιβάλλον αν απλώς το πετάξουμε. Το ίδιο ισχύει και για το αλουμίνιο: μπορεί να είναι πολύτιμο, αλλά συνήθως καταλήγει σε κάδους απορριμμάτων μετά από μια χρήση.
Οι ερευνητές αποφάσισαν να τα σώσουν και τα δύο. Έβγαλαν το νικέλιο από τις μπαταρίες και μετέτρεψαν το αλουμίνιο σε οξείδιο. Τα δύο υλικά συνδυάστηκαν, θερμάνθηκαν και δημιουργήθηκε ένας νέος τύπος καταλύτη, ένα είδος «μαγικού σπόγγου» που βοηθάει το CO₂ να μετατραπεί σε καύσιμο.
Καύσιμο από αέρα κοπανιστό; Όχι ακριβώς, αλλά σχεδόν
Η αντίδραση που χρησιμοποιούν ονομάζεται μεθανίωση του CO₂. Παίρνεις διοξείδιο του άνθρακα (που υπάρχει παντού στον αέρα και είναι βασικός υπαίτιος για την κλιματική αλλαγή), το αναμειγνύεις με υδρογόνο και χάρη στον καταλύτη, παράγεται μεθάνιο. Αυτό το μεθάνιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως καύσιμο, για θέρμανση ή για βιομηχανική χρήση.
Το εντυπωσιακό είναι ότι η όλη διαδικασία γίνεται σε σχετικά ήπιες συνθήκες, χωρίς να χρειάζονται ακραίες πιέσεις ή θερμοκρασίες. Και το αποτέλεσμα; Ένας καταλύτης που δουλεύει σταθερά, δεν «κουράζεται» γρήγορα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ξανά και ξανά.
Χωρίς χαμένα υλικά
Όταν τελικά ο καταλύτης φθαρεί, δεν καταλήγει κι αυτός στα σκουπίδια. Οι επιστήμονες έχουν βρει τρόπο να τον «αποσυναρμολογούν» ήπια, να παίρνουν πίσω το νικέλιο και το αλουμίνιο και να φτιάχνουν νέο καταλύτη. Ένας πλήρης κύκλος, δηλαδή, χωρίς σπατάλη.
Αυτό δεν είναι απλώς οικολογικό, είναι και οικονομικά συμφέρον. Εταιρείες που επενδύουν σε ανανεώσιμες μορφές ενέργειας μπορούν να μειώσουν τα κόστη τους, να περιορίσουν τις εκπομπές τους και να αξιοποιήσουν υλικά που αλλιώς θα πήγαιναν χαμένα.
"Μ' ένα σμπάρο δυο τριγώνια"
Αν αυτή η τεχνολογία εφαρμοστεί ευρέως, τότε δύο μεγάλα προβλήματα -τα σκουπίδια από μπαταρίες και η αύξηση του CO₂ στην ατμόσφαιρα- μπορούν να αντιμετωπιστούν ταυτόχρονα. Και μάλιστα, με θετικό αποτέλεσμα: παραγωγή καθαρής ενέργειας.
Ήδη, η ομάδα του καθηγητή Rupprechter εργάζεται πάνω σε τρόπους να επεκτείνει τη μέθοδο σε πιλοτικά προγράμματα και αργότερα σε βιομηχανική κλίμακα. Το μέλλον ίσως ανήκει σε τέτοιες ευρηματικές λύσεις που κάνουν τα «άχρηστα» ξανά χρήσιμα.
Μπορεί το μέλλον της καθαρής ενέργειας να κρύβεται μέσα στο συρτάρι με τις παλιές μπαταρίες και το ρολό με το αλουμινόχαρτο;
